Mogę to zostawić, czyli sztuka odpuszczania

-

Odpuszczać można na różne sposoby i w wielu kontekstach. Odpuszczać, to nie przeć za wszelką cenę do przeforsowania swojego zdania albo zaprzestać pielęgnowania urazy lub wycofać się z dyskusji, gdy ta staje się bezcelowa.

Z tym odpuszczeniem pielęgnowania urazy u mnie niestety nie najlepiej:

https://annakobietazwyczajna.blogspot.com/2023/07/dylematy-w-sprawie-wybaczania.html

Można odpuścić kontrolę i odpuścić komuś, a także odpuścić sobie.

Taki rodzaj reakcji, która uwzględnia dbanie o siebie.

Od razu zaznaczę, nie zachęcam do bylejakości, nie przekonuję, że nie musimy się starać. Chodzi o to, by mądrze wybierać, w co i jak bardzo chcemy się angażować.

Gdybym miała w trzech słowach określić, co dla mnie znaczy odpuszczać, użyłabym słów, mogę to zostawić.

No bo co właściwie się stanie, jeśli nie doprowadzę tej kłótni do końca? Czy będę mniej sfrustrowana?

Czy rozmyślając o przykrych słowach i wałkując je cały wieczór, staną się mniej bolesne?

Czy muszę się zająć wszystkim osobiście? Może zaufać innym, że zrobią to równie dobrze?

Czy przekonam kogoś, kto nie jest zainteresowany moją opinią?

A czy kontrolując wszystko i wszystkich, nie tracę zbyt wiele energii? 

Może mogę to zostawić, a tym samym dać sobie i innym spokój? To dotyczy także emocji:

https://annakobietazwyczajna.blogspot.com/2023/08/jak-nie-brac-na-siebie-emocji-innych.html

Co z tym, co mówią inni na mój temat, czy to także mogę zostawić?

Co z przeszłością? Może jeśli ją zaakceptuję i odpuszczę, przestanie tak boleć?

https://annakobietazwyczajna.blogspot.com/2023/06/czy-mozna-zostawic-przeszosc-w.html

Czy muszę brać odpowiedzialność za samopoczucie wszystkich ludzi wokół mnie?

I czy koniecznie musi być idealnie, może wystarczy dobrze?

Zobaczcie, ile tego jest, a to tylko kilka przykładów. Jak wyczerpująca może być codzienność, kiedy nie potrafimy odpuszczać. Wyczerpująca dla nas i dla otoczenia. 

Odpuszczanie ma też drugą twarz. Często jesteśmy poirytowani tym, że coś poszło nie po naszej myśli. Jeśli sprawa jest błaha, to lepiej skwitować ją lakonicznym stwierdzeniem – trudno i pójść dalej. Ileż to razy denerwujemy się czymś, co w zasadzie jest bez znaczenia. 

Odpuszczając zyskam więcej spokoju. Akceptuję to, że nie na wszystko mam wpływ, a także, że tego, co się już wydarzyło, nie można cofnąć. Nie forsuję na siłę ani dla zasady i niczego nie udowadniam, daję sobie czas, a innym prawo do własnego zdania i zyskuję więcej przestrzeni na to, co dla mnie ważne. Ograniczam poczucie, że ja sama muszę wszystko i pozwalam, by każdy zajął się swoją częścią.

Nie namawiam do odpuszczenia wszystkiego, raczej do sprawdzania, czy nie lepiej czasem nie odpuścić. A także do tego, żeby być mniej krytycznym wobec siebie, a przy tym wobec innych.

Odpuszczanie nie oznacza, że już o kogoś nie dbasz. Po prostu zdajesz sobie sprawę, że jedyną osobą, nad którą naprawdę masz kontrolę, jesteś ty sam.

Deborah Reber

To, czego nie warto odpuszczać, to spraw dla nas ważnych. Bliskich osób też nie wolno odpuścić. Nie warto odpuszczać siebie, sobie już czasem można, a nawet należy. 

Piszę dużo o tym, by dbać o siebie, czasem walczyć, stawiać granice, ale nie chciałabym, byśmy w tym wszystkim stracili z oczu innych ludzi. My jesteśmy ważni, ludzie, a szczególnie bliscy także są ważni. Podobno asertywność nie jest dla chamów i egoistów. Nie jestem wielbicielką coraz silniejszej kultury indywidualizmu, wyrażanej poprzez skupianie uwagi wyłącznie na sobie.

Mogę to zostawić, mam nadzieję, że to zdanie także Wam się przyda.

Pozdrawiam serdecznie w ten jesienny dzień.

 

W nawiązaniu do ważnych dni, w których wspominamy naszych zmarłych bliskich, zdjęcia starych pomników, które mocno mnie poruszyły.





Komentarze

  1. PKanaliapiątek, 03 listopada, 2023

    no, właśnie: bazowe pytania brzmi: "kto to w ogóle jest?", a nawet jeśli ktoś dla nas ważny, to "czy mi na pewno zależy na tym, aby tego kogoś do czegoś przekonywać?"... czasem odpowiedź brzmi "tak", ale w gruncie rzeczy nie zdarza się to często... niezłym patentem praktycznym jest przerwać na chwilę dyskurs i udać się "na stronę", nawet jeśli nie ma takiej konieczności, a po powrocie często okazuje się, że świat się zdążył zmienić, a trip, iluzja w której tkwiliśmy zniknęła niczym bańka mydlana nadymana wcześniej naszym nadmiarem myślenia, które tak naprawdę jest puste...
    ...
    wielu ludzi uważa, że asertywność to każde "nie", a to nieprawda, bo asertywność to takie "nie", gdy minimalizujemy złe wibracje, które w naturalny sposób "nie" indukuje... to trzeba umieć i nie zawsze się da to zrobić, ale w ogólnym bilansie warto się tego nauczyć...
    p.jzns :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. PKanaliapiątek, 03 listopada, 2023

      */errata... nie "brzmi", tylko "brzmią" :)

      Usuń
    2. Annapiątek, 03 listopada, 2023

      Wszystko sprowadza się do tego, żeby choć na chwilę się zatrzymać i to chyba z tym mamy największy kłopot. Ja w każdym razie, nie poddaję się i próbuję. Pozdrawiam,

      Usuń
  2. Zlepek Paradoksówsobota, 04 listopada, 2023

    Ja, gdy widzę, że czegoś kurczowo się trzymam i to zauważę, to staram się zadać sobie pytanie: "Czemu mi na tym tak naprawdę zależy?" I wtedy w zależności od tego, na ile powód jest ważny oraz biorąc pod uwagę czy w ogóle mam na coś realny wpływ - walczę o coś dalej albo odpuszczam. A przynajmniej się staram. :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Annaniedziela, 05 listopada, 2023

      To bardzo dobra podpowiedź, pytanie "dlaczego tak bardzo mi zależy", wykorzystam w swoich zmaganiach. Dziękuję i pozdrawiam serdecznie.

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Kobieta zawiedziona

-
Obraz
Droga Nieznajoma, jak to się stało, że pewnego dnia obudziłaś się i spostrzegłaś, że jesteś w zupełnie innym miejscu, niż zakładał plan na życie? Twoja sytuacja jest z tych nie do pozazdroszczenia, a Ty częściej smutna i przybita niż uśmiechnięta. Wszystko Cię przygnębia, świat od dawna nie ma barw, bo szarość oczywiście się nie liczy. I Ty Nieznajoma, której nikt nie zauważa albo gorzej, jest ktoś, kto od lat udowadnia Ci, jak mało znaczysz lub jak bardzo jesteś nie dość… A przecież kiedyś się kochaliście. Tylko czy to naprawdę była miłość? Ty Nieznajoma, która żyjesz nie swoim życiem.  Nie swoim, bo nikt nie pyta Cię o zdanie, a Ty już dawno straciłaś głos lub nigdy go nie miałaś. I jeszcze Ty, która właśnie opłakujesz stratę, bo on wybrał inną, na dłużej lub tylko na chwilę, a Ty czytasz właśnie, że zdradził, bo nie znalazł w domu tego, czego potrzebował, że to Twoja wina. Czujesz wstyd, dlatego nikomu nie powiedziałaś, więc i Tobie nikt nie powiedział, że zdradził, bo tak...
Read more »

Kobieca samotność

-
Obraz
Jest taka książka, do której bardzo lubię wracać. Napisała ją Ewa Woydyłło, nosi tytuł Sekrety kobiet . Dlaczego lubię do niej wracać? Bo rozumie mnie jak nikt inny. I jestem pewna, że każda z nas odnajdzie w niej siebie. Wspominam o niej, bo w rozdziale Być kobietą , Pani Ewa pisze o kobiecych łzach i samotności, nie tej oczywistej, ale tej odczuwanej pośród bliskich. Opis kobiecej samotności jest dla mnie bardzo przejmujący. Porusza mnie, bo jestem niemal pewna, że każda kobieta, na jakimś etapie życia doświadczyła tego rodzaju samotności. Pani Ewa pisze tak: Samotność. Kiedy cały świat wydaje się wirować w tańcu albo kręcić się jak przysłowiowa karuzela, a ty stoisz z boku i nikt cię nie dostrzega, jakby ciebie w ogóle nie było. Samotność najgorsza bywa wtedy, gdy coś boli, lecz nikogo to nie interesuje. (…) Samotność w oczekiwaniu dziecka, które przecież jest wasze, ale tak naprawdę staje się tylko twoje, bo partner uważa, że teraz to już nie jego sprawa. Samotność z tym dz...
Read more »

Wiek dojrzały?

-
Obraz
Całkiem niedawno miałam przyjemność zjeść kolację w towarzystwie mojej przyjaciółki J. Znamy się lat naście i zjadłyśmy razem niejedną kolację, a przy tym niejedną przysłowiową beczkę soli. J. jest starsza ode mnie zaledwie kilka lat i śmiało można powiedzieć, że to ta sama grupa wiekowa, 50 plus. Z niewielką różnicą, w moim przypadku ten plus za kilka miesięcy. Obie dostrzegamy zmiany, jakie dokonały się w nas lub w naszym życiu. Naturalnie nie są to zmiany nagłe, raczej proces, który wspólnie obserwujemy. Dostrzegłyśmy też problemy, które łączą wiele kobiet w tym wieku . W tym , czyli w jakim? Katarzyna Sobczuk w eseju Mała empiria określa go początkiem starości, ale też wiekiem środka, bo to etap, w którym dzieci (o ile je mamy) jeszcze nas potrzebują, a starzejący się rodzice zaczynają nas potrzebować coraz bardziej. I wiek, w którym denerwują nas i młodzi i starzy, co z przymrużeniem oka stwierdza autorka. Niektórzy nazywają go dojrzałym, ale jak wiadomo to tylko nazwa, bo ni...
Read more »

Co ze mną nie tak?

-
Obraz
Szczęście sprzyja lepszym, zwykł mawiać kolega mojego męża, a ja w myśli dodawałam, zwłaszcza tym, którzy pochodzą z rodziny dobrze wykształconych i dość zamożnych ludzi, a do tego odziedziczyli dom po babci. Nie brakuje niestety osób, które bezrefleksyjnie głoszą podobne banały. Na przykład taki Pan W. zrobił karierę i ma się całkiem nieźle, nie wszystko się udało, bo jest po rozwodzie, a jego była żona, nie wiedzieć czemu, oczekuje od niego zrozumienia sytuacji, w jakiej się znalazła. W czasie kiedy on realizował się zawodowo, ona pracowała i wychowała dwójkę wspólnych dzieci. Pan W. uważa, że jej sytuacja jest wyłącznie jej sprawą, bo podobnie jak on mogła robić karierę, przecież jej nie zabraniał. Nie wnikam w powody, dla których Pan W. nie ma ochoty zajmować się problemami byłej żony, bywa różnie i zdecydowanie brakuje mi wiedzy, ale samo podejście W. do problemu wiele o nim mówi. Dla porządku dodam, że sytuację opisałam na podstawie jego relacji, a nie opowieści „roszczeniowej”...
Read more »

Życzliwość, a raczej jej brak

-
Obraz
Iwona Opiełka w książce Trener osobisty przytacza taką oto przypowieść: U bram danego miasta siedział starzec, zagadnął go przechodzący obok wędrowiec. - Przybywam z dalekiej krainy, powiedz mi człowieku, jakich ludzi tu znajdę? - A jaka jest Twoja kraina? Jacy ludzie w niej mieszkają? – zapytał starzec. - Niedobrzy, dlatego ją opuściłem. Pełno w nich złości i nienawiści, są nieprzyjaźni i zawistni. - Tu nie znajdziesz innych, będą tacy sami - odparł starzec. Kolejnego dnia inny wędrowiec zagadnął starca i zadał mu to samo pytanie. Starszy mężczyzna, podobnie jak poprzedniego dnia, odpowiedział tym samym pytaniem: - Jacy ludzie mieszkają w Twoim kraju? Tym razem padła zupełnie inna odpowiedź: - Dobrzy i mądrzy, ofiarni i życzliwi. - Takich ludzi znajdziesz także tu, zostań, by się przekonać. Nie chcę przez to powiedzieć, że tylko od naszej otwartości i postrzegania świata zależy jakich ludzi spotykamy na swojej drodze. To oczywiste, i takich i takich. Jednak nas...
Read more »

Zmagam się...

-
Obraz
Rozczarowanie to dotknięcie prawdy, tak przynajmniej twierdzi Jacek Walkiewicz. I wygląda na to, że ma rację. To, co myślimy o życiu i o nas samych z pewnością nie jest obiektywne i często właśnie rozczarowanie sprawia, że zaczynamy się zastanawiać czy dotychczasowa wersja wciąż obowiązuje. Tak się złożyło, że ostatnio na własnej skórze doświadczam jak bolesny to proces, bo owo rozczarowanie ostatecznie musi prowadzić do akceptacji rzeczywistości. Zanim jednak do tego dojdzie, toczy się walka, w związku z którą zmagam się… Zmagam się z niezgodą na to, co życie przyniosło. Zmagam się z brakiem pomysłu, jak sobie w tej sytuacji poradzić. Zmagam się z nagłą zmianą planów. I zmagam się z kiepskim nastrojem i niewygodnymi emocjami. I choć wiem, że ostatecznie trzeba będzie zaakceptować rzeczywistość i prościej byłoby przestać walczyć z tym, co nieuchronne, to wiem także, że nie będzie łatwo. Przynajmniej nie w praktyce, bo teoria to co innego. Swoją drogą nieprawdopodobne jak ...
Read more »

Kłopoty

-
Obraz
Ostatnie lata obfitują w kłopoty, których nie da się zignorować, bo zmieniają mnie i moje życie. Są zaskakujące, przełomowe i z całą pewnością poważne. Niektóre uporczywie trwają od lat, ale przybierają na mocy, czego ostatecznie należało się spodziewać, choć nie było pewności, w jaki sposób się rozwiną, pewne natomiast było, że nie będzie dobrze. Stąd chyba wrażenie, że rozwiązuję wciąż te same problemy, tylko w nowej odsłonie. Kłopot w tym, że niektóre są nierozwiązywalne, wiszą nad głową, paradoksalnie powodując ból pleców, choć głowa też boli i nie tylko metaforycznie. Nie można przeczekać, wyleżeć, przemilczeć, jak w piosence Kasi Nosowskiej i Bartosza Króla, choć można próbować, a już koniecznie trzeba przepłakać i przejść. Kolejną grupę stanowią problemy wynikające z codzienności, które przybierają raczej formę komplikacji. Gdyby nie wspomniane dwie pierwsze kategorie, byłyby zaledwie uciążliwością, a tak często przytłaczają niewspółmiernie do okoliczności. Co nie stanowi nies...
Read more »