Zgoda na siebie. Jak odbudować poczucie własnej wartości?

Odbudowa poczucia wartości wymaga akceptacji siebie wraz z rozmaitymi niedoskonałościami. Akceptacja nie opiera się bynajmniej na podziwie i zachwycie, lecz na wyrozumiałym zaprzyjaźnieniu się ze sobą i polubieniu tego co dobre.

Tak problem widzi Ewa Woydyłło-Osiatyńska. Cytat pochodzi z książki „Droga do siebie”.

Te słowa przyszły do mnie w chwili, kiedy sama zmagałam się z niskim poczuciem wartości. 

W dużej mierze to z dzieciństwa wychodzimy z bazowym poczuciem wartości i miłości własnej. W pakiet startowy wyposażają nas rodzice i nauczyciele. Jeśli jesteśmy akceptowani, kochani i doceniani czujemy się pewniej. Oczywiście kolejne doświadczenia mogą powodować chwilowy kryzys lub dodatkowo wzmacniać to poczucie, jednak ten początek jest istotny. Osoby w moim wieku wychowywały się w czasach, gdy niewiele o tym mówiono.

Wracając do słów Pani Ewy. Często słyszę błędne założenie, że nie można siebie akceptować, bo to jest zgoda na brak pracy nad sobą. Nic bardziej mylnego, chodzi o to, żeby zmieniać to z czym nam jest źle, ale nawet jeśli się to dzisiaj nie uda to i tak jako ludzie zasługujemy na szacunek i swoje miejsce. Akceptacja polega na uświadomieniu sobie, że tacy jacy jesteśmy, jesteśmy w porządku, możemy dokonywać zmian, ale we własnym tempie i w wybranym czasie. Tu znowu zastrzeżenie, nie chodzi o zachowania destrukcyjne lub krzywdzące innych.

Nie znoszę stwierdzenia „należy wziąć się za siebie”, dla mnie to komunikat, że coś z nami jest nie tak i czuję w tym zdaniu silną presję. Raczej wolę łagodne podejście, polegające na braniu odpowiedzialności za siebie i swoje życie. Chciałabym byśmy akceptowali to z czym nam dobrze, nawet jeśli jest to dalekie od doskonałości, ważne by było wystarczające dla nas. I zmieniali to z czym nam niewygodnie, nie zważając na presję otoczenia, instagramowe standardy i powszechną konieczność bycia najlepszą wersją siebie.

Proponuję, być taką wersją siebie z jaką nam jest dobrze. Jestem kim jestem i to jest ok. Teraz tak do siebie podchodzę, zaprzyjaźniłam się ze sobą. Przyjrzałam się sobie z życzliwością i wiem, że nie jestem ani gorsza, ani lepsza od innych. Oczywiście zajęło mi to sporo czasu. 

Zbyt często nasza wartość zależy od opinii innych, a wtedy życiem kieruje nieustanny lęk przed oceną. Pochodzimy z różnych domów, różnie w nich bywa z akceptacją, a do tego skostniały system edukacji sprawia, że zamiast skrzydeł, mamy ciężki plecak. Otaczająca presja odnoszenia sukcesów, bycia codziennie lepszą, powoduje, że nie ma w nas spójności w kwestii tego, jakie jesteśmy i jakie chciałybyśmy być. W efekcie rzadko bywamy z siebie zadowolone. 

Mnie także to nie ominęło. Poddałam się zbyt mocno ocenie ludzi, chciałam być jak te wszystkie piękne, zaradne, przedsiębiorcze kobiety, które są wspaniałymi matkami, żonami i do tego robią karierę, a do szkoły pieką babeczki. Czy faktycznie byłoby mi z tym dobrze? Mam swoje własne cechy, niedoskonałości, zalety, predyspozycje. Łatwiej było mi myśleć, że nie mogę sprostać, że nie umiem, niż odpowiedzieć sobie czego potrzebuję i co potrafię. Nie umiałam dostrzec, że to co do mnie pasuje także może być całkiem niezłe, a w dodatku spójne z tym czego chcę i mogę, a więc będę sobą. 

Zgoda na siebie, a jeśli ktoś ma problem, że jesteśmy nie dość, to na szczęście już nie nasz problem.

Temat, z którym nie do końca sobie jeszcze poradziłam, a wzorem w tej kwestii jest dla mnie moja przyjaciółka Maja, to lęk przed wygłaszanymi głośno uwagami. Komentarze w stylu, trochę przytyłaś, ale dobrze Ci z tym, czynią mnie bezradną. Czuję, że naruszają moje granice, ale dopiero uczę się, że wtedy mogę zareagować. A nawet powinnam reagować, bo jeśli tego nie zrobię, pozostaję z dyskomfortem. 

Sama staram się być taktowna, jeśli mam coś dobrego do powiedzenia, chętnie to robię, ale jeśli mam wygłosić krytyczną uwagę to wolę nic nie powiedzieć. Nie wiem z czym zmaga się dzisiaj ta osoba, nie chcę jej skrzywdzić, nie lubię oceniać innych i nie lubię być oceniana. Brakuje mi dystansu do takich uwag. Mam jak Barbara Niechcic z powieści Marii Dąbrowskiej "Noce i dnie", gdy leżę w łóżku i myślę o tym, co usłyszałam zwykle nasuwa mi się mnóstwo odpowiedzi, tylko nie mam ich już komu wygłosić. Może Wy macie jakieś pomocne metody?

Warto być dla siebie łagodniejszym, bo ludziom stale z siebie niezadowolonym trudniej przychodzi odczuwanie radości, a swoją frustrację często przelewają na innych.

Uspokajam osoby sceptyczne, w akceptacji nie chodzi o usprawiedliwianie własnych słabości, raczej o zrozumienie i akceptowanie siebie wraz z tymi słabościami. Krótko mówiąc najlepiej nam zrobi, jeśli rozpoznamy nasze mocne strony, sprawdzimy z czym czujemy się dobrze i zaakceptujemy ograniczenia. Nie ma nic złego w posiadaniu ograniczeń. Nie chcę nawet wyobrażać sobie świata, w którym wszyscy są jednakowi lub doskonali.

Tu przypomnę cytowane już zdanie: nie jesteśmy po to, by inni byli z nas zadowoleni.

Dlatego dajmy sobie spokój, nie porównujmy się, nie czujmy się gorsi od innych tylko różni, nie bądźmy dla siebie tak bardzo krytyczni, dostrzegajmy dobre strony, nie pozwalajmy, by inni nas źle traktowali, reagujmy, nie sugerujmy się opiniami innych tylko pytajmy siebie, co ja na to, nie przejmujmy się tym co inni o nas mówią lub myślą, to nasze życie, my ponosimy konsekwencje. I co ważne, otaczajmy się ludźmi, którzy nam nie szkodzą.

Na koniec przytoczę moje ulubione porównanie, którego użył w swoim wykładzie Wojciech Eichelberger. Gdy poobserwujemy koty, to zobaczymy, jak absurdalne są ludzkie nawyki. Kiedy kotu nie uda się upolować myszy, nie siada i nie myśli, ale ze mnie do dupy kot, tylko powoli i spokojne wyrusza na kolejne polowanie. W dodatku kot, kiedy nie poluje, dużo odpoczywa, czego i nam wszystkim życzę.

 

Nie mam kota, więc zamieściłam zdjęcie spotkanego po drodze lemura i myślę, że on także nie rozważa jaki z niego do dupy lemur.