Anna Kobieta Zwyczajna

Dzień Dziecka Skoro taka okazja, to dzisiejszy wpis będzie o dzieciach. To oczywiście temat rzeka i mogłabym mu poświęcić całą książkę. Dlatego dzisiaj tylko kilka przemyśleń w tematach, które na przestrzeni lat uległy weryfikacji. Nie wypowiem się w sprawie dzieci młodszych, bo mój syn jest już dorosły, a córka to kochana i zarazem upiorna nastolatka. Miałam szczęście, mam fajne dzieciaki, a do tego odporne na moje wpadki i niepowodzenia. To tyle o nich, bo nie jestem przekonana czy chciałyby być bohaterami mojego bloga. I tak, gdy widzę małe dzieci muszą znosić żarty, że ja wiem co z tego wyrasta. A teraz o mnie, czy radzę sobie dobrze z wychowaniem moich dzieci? Bywa różnie. Przyznam, że bywam matką szczęśliwą i zadowoloną, ale też sfrustrowaną i zmęczoną. Mam za sobą momenty, w których myślałam, że zgubiłam instrukcję obsługi. Gdy były małe, byłam zmęczona fizycznie, ale jakoś łatwiej mi było odpowiadać na ich potrzeby, tak dużo było artykułów, książek, wymiany doświadcze

Na początek krótkie wyjaśnienie, wiem, że są matki, którym odpuścić się nie da i to nie będzie wpis o nich, wiem też, że żal może być tak głęboki, że w tym momencie to niemożliwe, i że każdy musi do tego dojść lub nie, sam. Moja mama dokonała życiowych wyborów, które doprowadziły ją do tego miejsca w życiu. Były to wybory trudne, bo mój ojciec jest alkoholikiem. Długo nie zdawałam sobie sprawy, że z moim domem jest coś nie tak. Kiedy to sobie uświadomiłam miałam do niej żal. Dlaczego nie do ojca? Chyba dlatego, że co do niego moje uczucia były jasne, chciałam, żeby zniknął z naszego życia. Mimo to, na swój sposób próbowałam go zadowolić, typowe prawda?. Wracając do mamy, miałam żal o to, że go nie zostawiła, daje się tak traktować, wciąż znajduje dla siebie usprawiedliwienia, żal o to, że nadal emocjonalnie przy nim jest i tak się dla niego stara. Z punktu widzenia nastolatki, kiedy świat jest raczej czarno-biały ta sytuacja była prosta. Miała pretensje do mnie, że się odcina