Anna Kobieta Zwyczajna

Ponieważ rozpoczynają się wakacje postanowiłam dać odpocząć od siebie tym wszystkim, którzy czytają moje wpisy regularnie, serdecznie dziękuję, to dla mnie bardzo ważne, że do mnie zaglądacie. W wakacje będę nieco rzadziej zamieszczać moje przemyślenia.   Bardzo lubię pisać, przekonałam się o tym przepracowując kryzys, zaczęłam zapisywać co czuję, przyglądać się emocjom i szukać różnych rozwiązań. Sam blog ma dla mnie wartość terapeutyczną, pozwala oderwać myśli od codzienności, a jednocześnie zastanowić się nad tym, co dla mnie ważne. Marzyłam, żeby to, co napiszę trafiło do osób, które mają podobną wrażliwość, ale najbardziej się cieszę, kiedy dowiaduję się, że w ten sposób mogłam pomóc nie tylko sobie. A skoro o przyglądaniu się emocjom to dzisiaj o uważności. Często podkreślam, że nie jestem ekspertem, raczej praktykiem oraz testerem napotkanych wskazówek i metod. Czytając książki pisane przez specjalistów czasem odnoszę wrażenie, że ich autorzy przypominają szkolnych nauczyc

Dzisiaj miał być zupełnie inny wpis, ale jest wśród nas dziewczyna, która myśli o zmianie swojej sytuacji. Bardzo jej kibicuję i to dla niej ten wpis. Maria Dąbrowska twierdziła, że myślenie o przyszłości to jest żadne myślenie, to zgadywanie. Nie mam pewności czy dokładnie takimi słowami to wyraziła, książkę czytałam bardzo dawno, ale ta myśl została ze mną. Mamy różne podejścia do przyszłości, jedni udają, że jej nie ma, inni się nią zamartwiają, jeszcze inni zakładają, że wiedzą co się wydarzy. Ale przyszłość to przyszłość, mamy na nią ograniczony wpływ. Co nie przeszkadza nam robić pewnych założeń. Rzecz w tym, że często jesteśmy co do nich przekonani, a wtedy ja słyszę głos świetnej terapeutki: - Ale tego Pani nie wie. I oczywiście moja pierwsza reakcja to? - No jak to nie wiem? Wiem, na pewno tak będzie, zawsze tak jest (tu należy wstawić swoje): to się nie uda, już nigdy nie będzie dobrze, z dzieckiem będzie tak, a z mężem tak. Tak było, teraz, gdy myślę o pr

Czy można zostawić przeszłość w przeszłości? Chyba nawet czasem trzeba, tylko jak to zrobić, bo często jest tak, że my swoje, a nasza pamięć swoje. Łatwo powiedzieć, zostawić przeszłość w przeszłości. Dla mnie to była naprawdę trudna lekcja. Próbowałam poradzić sobie z tematem na różnych płaszczyznach. Miałam do siebie żal o pewne decyzje i wybory, czasem te całkiem dawne.   Byłam też w sytuacjach, gdzie musiałam uporać się z trudnymi zdarzeniami i wyrządzonymi krzywdami. Niektórzy dostali od matki natury umiejętność wypierania, ja raczej tendencję do rozpamiętywania. Czasem mam wrażenie, że mój umysł przypomina projektor, który nieustannie wyświetla kadry z przeszłości. Ten pomysł poddał mi Wojciech Eichelberger wspominając o horrorach w naszych głowach. Sprawdziłam zatem swoją półkę. Są tam filmy obyczajowe, podróżnicze, dramaty, komedie, znajdzie się jakiś kryminał i komedia pomyłek, będzie film psychologiczny i katastroficzny, nie zabraknie seriali. Na półkach nie ma tylko fi