Mogę to zostawić, czyli sztuka odpuszczania

W ostatecznym rozrachunku liczą się trzy rzeczy: jak dobrze żyłeś, jak dobrze kochałeś i jak dobrze nauczyłeś się odpuszczać.

Jack Kornifield 

Odpuszczać można na różne sposoby i w różnych kontekstach. Odpuszczać, to nie przeć za wszelką cenę do przeforsowania swojego zdania. To może być także zaprzestanie pielęgnowania urazy. Albo wycofanie się z dyskusji, gdy ta staje się bezcelowa.

Choć wiecie już, że z tym odpuszczeniem pielęgnowania urazy u mnie nie najlepiej:

https://annakobietazwyczajna.blogspot.com/2023/07/dylematy-w-sprawie-wybaczania.html

Można odpuścić kontrolę i odpuścić komuś, a także odpuścić sobie.

Taki rodzaj reakcji, która uwzględnia dbanie o siebie.

Od razu zaznaczę, nie zachęcam do bylejakości, nie przekonuję, że nie musimy się starać. Chodzi o to, by mądrze wybierać, w co i jak bardzo chcemy się angażować.

Gdybym miała w trzech słowach określić, co dla mnie znaczy odpuszczać, użyłabym słów, mogę to zostawić.

No bo co właściwie się stanie, jeśli nie doprowadzę tej kłótni do końca? Czy będę mniej sfrustrowana?

Czy rozmyślając o przykrych słowach i wałkując je cały wieczór, staną się mniej bolesne?

Czy muszę się zająć wszystkim osobiście? Może zaufać innym, że zrobią to równie dobrze?

Czy przekonam kogoś, kto nie jest zainteresowany moją opinią?

A czy kontrolując wszystko i wszystkich, nie tracę zbyt wiele energii? 

Może mogę to zostawić, a tym samym dać sobie i innym spokój? To dotyczy także emocji:

https://annakobietazwyczajna.blogspot.com/2023/08/jak-nie-brac-na-siebie-emocji-innych.html

Co z tym, co mówią inni na mój temat, czy to także mogę zostawić?

Co z przeszłością? Może jeśli ją zaakceptuję i odpuszczę, przestanie tak boleć?

https://annakobietazwyczajna.blogspot.com/2023/06/czy-mozna-zostawic-przeszosc-w.html

Czy muszę brać odpowiedzialność za samopoczucie wszystkich ludzi wokół mnie?

I czy koniecznie misi być idealnie, może wystarczy dobrze?

Zobaczcie, ile tego jest, a to tylko kilka przykładów. Jak wyczerpująca może być codzienność, kiedy nie potrafimy odpuszczać. Wyczerpująca dla nas i dla otoczenia. 

Odpuszczanie ma też drugą twarz. Często jesteśmy poirytowani tym, że coś poszło nie po naszej myśli. Jeśli sprawa jest błaha, to może warto skwitować ją lakonicznym stwierdzeniem – trudno i pójść dalej. Ileż to razy denerwujemy się czymś, co w zasadzie jest bez znaczenia. 

Co zyskuję, odpuszczając? Więcej spokoju. Akceptuję to, że nie na wszystko mam wpływ, a także, że tego, co się już wydarzyło, nie można cofnąć. Nie forsuję na siłę ani dla zasady i niczego nie udowadniam, daję sobie czas, a innym prawo do własnego zdania i zyskuję więcej przestrzeni na to, co dla mnie ważne. Ograniczam poczucie, że ja sama muszę wszystko i pozwalam, by każdy zajął się swoją częścią.

Nie namawiam do odpuszczenia wszystkiego, raczej do sprawdzania, czy nie lepiej czasem nie odpuścić. A także do tego, żeby być mniej krytycznym wobec siebie, a przy tym wobec innych.

Odpuszczanie nie oznacza, że już o kogoś nie dbasz. Po prostu zdajesz sobie sprawę, że jedyną osobą, nad którą naprawdę masz kontrolę, jesteś ty sam.

Deborah Reber

To, czego nie warto odpuszczać, to spraw dla nas ważnych. Bliskich osób też nie wolno odpuścić. Nie warto odpuszczać siebie, sobie już czasem można, a nawet należy. 

Piszę dużo o tym, by dbać o siebie, czasem walczyć, stawiać granice, ale nie chciałabym, byśmy w tym wszystkim stracili z oczu innych ludzi. My jesteśmy ważni, ludzie, a szczególnie bliscy także są ważni. Podobno asertywność nie jest dla chamów i egoistów. Nie jestem wielbicielką coraz silniejszej kultury indywidualizmu, wyrażanej poprzez skupianie uwagi wyłącznie na sobie.

Mogę to zostawić, mam nadzieję, że to zdanie także dla Was okaże się pomocne.

Pozdrawiam serdecznie w ten jesienny dzień.

 

W nawiązaniu do ważnych dni, w których wspominamy naszych zmarłych bliskich, zdjęcia starych pomników, które mocno mnie poruszyły.