Anna Kobieta Zwyczajna

Od jakiegoś czasu przymierzam się do tego wpisu, a zainspirowała mnie do niego rozmowa z moją córką na temat jej babci. M. lubi bawić się modą, testuje przeróżne style, choć ostatnio jakby się ugruntowała w jednym, być może trafiła w końcu na swój, co pozwoli oszczędzić nieco środków finansowych. Przywilej młodości i czas na próby, sprawdzanie co do niej pasuje, kim chce być, jak wyglądać. W tych próbach mamy taką umowę, że dopóki nie będzie pełnoletnia, nie dokonuje trwałych zmian, tylko to co odwracalne, reszta to jej decyzja. Oglądam te metamorfozy z radością, że ma odwagę próbować i sprawdzać, choć czasem jej wizja siebie nieco odbiega od mojej. Wiecie, trzykołowy rowerek do 18 roku życia. Klasyczny przykład wykorzystany w reklamie: świat według mamy i świat oczami dziecka. Jednak umowa to umowa, znoszę te próby dzielnie. Pewnego dnia zobaczyłam córkę w kolejnej stylizacji i przypomniałam sobie, że moja mama na jednym ze zdjęć z lat 70-tych, wyglądała bardzo podobnie. Podzieliłam

  Często piszę o tworzeniu własnego świata. Żeby można było go zacząć budować trzeba poznać siebie. Wiedzieć co lubimy, a czego nie, czego potrzebujemy i co nam szkodzi. Proste? Nie bardzo, bo to wymaga od nas umiejętności, a czasem przyzwolenia na rozpoznawanie swoich potrzeb, uważnego obserwowania reakcji i nieignorowania sygnałów płynących z ciała. Wymaga także dozy samokrytycyzmu, bo choć z przyjemnością rozpoznajemy swoje dobre strony to raczej z trudem przychodzi nam godzenie się z tymi słabszymi. Niesłusznie, bo każdy z nas jest inny i każdy ma jakieś słabe i mocne strony, dzięki temu możemy się pięknie uzupełniać. Zrozumiałe, że można przeżyć chwilę rozczarowania, kiedy człowiek marzy o karierze śpiewaka operowego, a pani od chóru stwierdza, że nie mamy słuchu muzycznego. Tak przynajmniej sobie wyobrażam, bo nie marzyłam o karierze muzycznej, ale słuchu muzycznego nie posiadam, a utwory muzyczne w radiu rozpoznaję dopiero po refrenie, co jest okazją do znęcania się nad matką

Tym, na co czasem zwracają uwagę osoby, które znają mnie nieco bliżej jest mój spokój. Obawiam się jednak, że rodzina może tego nie potwierdzić. Oni mają sposoby na to, żeby czasem wyprowadzić mnie z równowagi w błyskawicznym tempie. Całusy dla moich bliskich. To fakt, że jestem dość spokojna, choć czasem tylko z pozoru. Chciałabym siebie nazwać oazą spokoju, niestety mogę jedynie nad tym pracować. Mamy w moim wieku mogą pamiętać taką zabawkę o nazwie zelfs. Były to stworki podobne do elfów i każdy w zależności od koloru niósł pewne przesłanie. Mojej córce trafił się jeden ze zdaniem „zachowaj spokój, życie płynie dalej”, M. już dawno nie bawi się zabawkami, ale zdanie ze mną zostało. Lubię spokój i staram się go sobie zapewnić. W sytuacjach, w których przyjaciele mówią, że zazdroszczą mi spokoju, zwykle odpowiadam, że jest to także kwestia temperamentu i to prawda, ale nad wewnętrznym spokojem również   pracuję. Nie zawsze było tak jak dzisiaj, czasem w środku przypominałam

Kiedyś o tym napomknęłam, dzisiaj chciałabym się przyjrzeć zagadnieniu trochę bliżej. Chodzi o narzekanie i marudzenie. Czasem odnoszę wrażenie, że to nasza narodowa cecha. Wspomniałam wtedy, że są osoby, które strach zapytać co słychać, bo wtedy nie przestają opowiadać o tym jak jest fatalnie, a jeśli chcielibyśmy coś wtrącić, udowodnią nam, że mają gorzej. Tylko spróbujmy podpowiedzieć jakieś rozwiązanie. Wtedy natychmiast otrzymamy odpowiedź, że nam to łatwo mówić, że się nie da i oczywiście dlaczego się nie da, w dodatku to zwykle inni są winni sytuacji w jakiej ta osoba się znalazła. Jestem przekonana, że gdy o tym wspominam, niemal od razu każdemu z nas staje przed oczami, mniej lub bardziej znajoma osoba z taką przypadłością. Zatem wiecie o czym mówię. W dodatku odnoszę wrażenie, że Polacy są rzadko z czegoś naprawdę zadowoleni. Zwykle znajdzie się jakaś łyżka dziegciu w beczce miodu. Jacek Walkiewicz w jednym z odcinków podcastu Jacek ze Śmiechem przypomniał mi naszą narod

Jeśli czytaliście moje wpisy to wiecie, że nie jestem profesjonalistką, a moja droga do siebie to poszukiwanie innego punktu widzenia, rozmowy z ludźmi, zastanawianie się czy można inaczej i wypracowywanie własnych metod radzenia sobie z problemami. Szło mi naprawdę nieźle, czasem zmiana mojego myślenia zajmowała więcej czasu, innym razem „w lot” łapałam nową perspektywę, do czasu, aż życie postawiło przede mną wyzwanie przebaczenia. Wiecie już, że potrafię odpuszczać, nieźle radzę sobie z akceptacją, lecz przebaczenie to coś więcej. Wspominałam, że w tym temacie nie jestem prymuską, to było mało powiedziane, jestem w tym naprawdę kiepska, co więcej wciąż nie mam pomysłu na poprawę tego stanu rzeczy.   Musicie wiedzieć, że nie mówię tu o wybaczeniu bliskiej osobie, że zapomniała o moich urodzinach. Nie jestem specjalnie drobiazgowa ani skłonna do obrażania się. Chodzi naprawdę o poważne krzywdy, z powodu których ucierpieli moi bliscy. Coś takiego w życiu zdarzyło mi się dwukrot

Ponieważ na co dzień żyjemy sami ze sobą to oczywistym wydaje się, że także w zgodzie ze sobą. Ale czy na pewno? Ja miewam takie dni, że mam dosyć sama siebie, albo jestem sobą zmęczona, na szczęście coraz rzadziej, bo zdaje się, że udało mi się dojść do ładu ze mną samą. Na początek co dla mnie oznacza stwierdzenie być w zgodzie ze sobą? Tu z pomocą przychodzi Ewa Woydyłło: Być sobą to postępować tak, jak się pragnie lub jak wydaje się stosownie do okoliczności. No właśnie, toczyłam prywatne batalie o to zdanie, bo niektórzy negują je twierdząc, że czasem trzeba robić coś wbrew sobie, co się powinno, bo są jeszcze inni, którzy mają oczekiwania wobec nas. Tyle, że jedno nie wyklucza drugiego, bo nie chodzi o to, żeby myśleć wyłącznie o sobie, tylko żebyśmy nie robili niczego automatycznie, bez zastanowienia, bo ktoś tego od nas oczekuje lub zdaniem innych powinniśmy. Wskazówką dla nas nie będzie tylko to, czego chcemy lub nie chcemy, a raczej czy chcemy coś zrobić uwz