Anna Kobieta Zwyczajna

W tym, że nie zdarzy się na nowo, jest cała słodycz życia. Emily Dickinson   I właśnie dlatego, żebyśmy nie traciły nadziei i w upływie czasu nie widziały wyłącznie zagrożenia, chciałabym przyjrzeć się pozytywom dojrzałego wieku. Żeby obraz był pełniejszy zacytuję wypowiedzi wspaniałych, dojrzałych kobiet, które wszyscy znamy. Nieważne ile dzisiaj macie lat, upływ czasu dotyczy każdej z nas. Mój wiek to dla mnie ulga, bo nie muszę już odpowiadać na oczekiwania innych. Im jestem starsza, tym lepiej czuję się sama ze sobą. Olga Tokarczuk   Dobrze by było, żebyśmy niezależnie od wieku czuły się ze sobą dobrze. Zmieniamy się, jesteśmy coraz starsze i czasem coś niedomaga, nie wszystkie zmiany, zwłaszcza te w wyglądzie, są łatwe do zaakceptowania, ale tu z pomocą przychodzi zmiana perspektywy. Prawdopodobnie życie doświadczyło nas już na tyle, byśmy zrozumiały, że nie żyjemy po to, żeby innych zadowalać.   Gdybym miała wymienić największe korzyści z faktu, że jestem do

Staram się nie rozmyślać zbyt wiele o swoim wieku, bo i po co? Nic miłego z tego nie wyniknie. Cytat pochodzi z felietonu Macieja Stuhra Sztafeta pokoleń (Zwierciadło) . Pan Maciej opisuje w nim swoje spotkania z młodymi ludźmi i punktuje różnice, które zaobserwował. W akceptacji tych różnic widzi wyzwanie. Podzielam to zdanie, czasem akceptacja przychodzi nam z łatwością, innym razem musimy się napracować, bo teraźniejszość burzy zastany porządek świata i wywraca go do góry nogami. Dzisiaj jednak nie o różnicach lecz o dojrzałości.   Czy wiek to także dojrzałość? Niestety nie. Są tacy, którzy nigdy nie stają się dojrzali i tacy, którzy osiągają ten stan dość wcześnie. Nie wiem na ile możemy obiektywnie ocenić własną dojrzałość lub jej brak, z pewnością jednak możemy ją poczuć.  Czy ja czuję się dojrzała? Tak, ale od niedawna i nie zawsze. Dojrzałość to proces, zdarza mi się zareagować lub zachować zupełnie niedojrzale.   A czym ona dla mnie jest? To swego rodzaju życiowa mąd

Znacie ten stan, gdy wszystko wokół się wali, jedna katastrofa następuje po drugiej, a po jakimś czasie boimy się wstać z łóżka z obawy przed tym, co przyniesie dzień?   Takie okresy w życiu się zdarzają. Łatwo wtedy o wrażenie, że to się nigdy nie skończy. To dni, a czasem miesiące, gdy wydaje się, że już nigdy nie będzie dobrze. W najgorszym wypadku mogą być nawet lata. Najczęściej jednak nadchodzi taki dzień, że zauważamy, niemal z przerażeniem , jest dobrze . Wszystko się poukładało, jestem spokojna, wszystko jest na swoim miejscu i czuję…. No właśnie, lepiej tego nie mówić, bo jeszcze ktoś lub coś usłyszy, a wiadomo, że licho nie śpi. Sama pamiętam taki słoneczny wrześniowy dzień, wracałam od koleżanki i poczułam to, poczułam radość i szczęście. Wieczorem nie tylko nie było śladu po szczęściu ale rozegrał się jeden z największych dramatów w moim życiu. Czy to potwierdza obawy? Czy są uzasadnione? Brene Brown, psycholożka zajmująca się badaniami nad wstydem, wrażliwością i ni