Jesienna chandra

-

Bez zbędnych wstępów i bez owijania w bawełnę. Dopadła mnie jesienna chandra i klimakterium, a obie te przypadłości tworzą niewdzięczną mieszankę, niczym bunt dwulatka i nastolatka w jednym domu. Nastrój mam fatalny, aż tak fatalny, że nie będę dzisiaj dbać o konwenanse, napiszę wprost. W tym stanie ducha subtelnie nie da rady.

Zmiany w moim życiu zarówno osobiste, jak i zdrowotne, a w szczególności hormonalne spowodowały, że dużo zmieniło się we mnie samej. Raczej nie na plus, choć i plusy czasem dostrzegam, dzisiaj jednak zdecydowałam się być na nie zupełnie ślepa. Samopoczucie mam kiepskie, straciłam co najmniej połowę włosów i mam wrażenie, że również pół mózgu, bo myśli mi się jakoś trudniej. Za to bardziej niż powinno, smakuje mi wszystko co słodkie, a jeszcze niedawno mogłoby nie istnieć. W ogóle smakuje mi bardziej niż powinno. Frustracja miesza się z niechęcią, zwątpieniem i lekkim podenerwowaniem. Każdego dnia.

W tym stanie ducha bawią mnie memy z Arturem Schopenhauerem, na przykład ten o treści: Znasz ten niesamowity moment, kiedy budzisz się rano pełen energii? Ja też nie. I ten: Coraz bliżej święta, coraz bliżej ma udręka. Albo taki, Wpadnij kiedyś, pogadamy o bezsensowności naszego życia. Wszystkie cytowane zdania umieszczono na tle portretu nobliwego filozofa. Polecam pooglądać, zwłaszcza jeśli macie wisielczy humor. Czy to przypadek, że do Artura miałam słabość w wieku nastoletnim, a dzisiaj znowu do mnie przemawia? Tym razem poprzez memy. Podobnie jak wtedy, czuję bardziej, mocniej, jak dół to dół, taki do kwadratu.

Niewiele pomaga. Nawet filmy przychodzą do mnie refleksyjne, na przykład oskarowy Nomadland, na który natknęłam się kilka dni temu. Wart obejrzenia, a jakże, ale nie poprawia nastroju.  

W niedzielę byłam na brokancie, bardzo popularna w Belgii wyprzedaż sąsiedzka. Lubię ten zwyczaj i żałuję, że nie jest obecny w Polsce. Przechadzałam się uliczkami, gdy usłyszałam polski język. Trzy dojrzałe panie ze sobą rozmawiały, o czym? Oczywiście, o tym, że jedna nie może spać, a drugą w nocy bolały nogi. Wiadomo, co sądzę o takich rozmowach, a jednak tym razem miałam ochotę się przyłączyć.

Zwykle jesienią dokuczają mi bóle głowy, one też są bardziej, silniej, mocniej. Oszczędzę dalszych szczegółów fizycznych dolegliwości, choć byłoby o czym pisać, ale nie będę zanudzać, chyba że już na to za późno. Trudno.

Za to ponarzekam trochę na emocje i na braki, a tych akurat nie brakuje. Brak mi energii, brak motywacji i brak chęci. W dodatku poddaję w wątpliwość sens wszystkiego, co robię.

Wszyscy, którzy tu zaglądają wiedzą, że na stałe mieszkam w Polsce, natomiast od jakiegoś czasu przebywam w Belgii. Stało się tak na skutek życiowych zmian, zbiegu fatalnych okoliczności oraz problemów zdrowotnych. W kraju zostawiłam pracę i trudne przejścia, po których lizałam rany. Nie zdążyłam ich wylizać, bo wkrótce dopadł mnie kolejny życiowy kryzys i należało zacząć od początku. Wyjazd miał być na dwa i pół roku. W Belgii odnalazłam się różnie. W niektórych obszarach świetnie, w innych raczej marnie. Przede wszystkim nie pracowałam i tęskniłam za moim zawodowym życiem i jeszcze za tym, co najlepiej wyraziła Deborah Levy, opisując swój roczny pobyt w Paryżu.

Brakowało mi drzew, roślin i kwiatów w okolicznych parkach oraz godności związanej z mówieniem językiem, który rozumiałam.

Deborah Levy, Koszty życia

W Brukseli nie brakuje drzew, roślin i kwiatów, więc za tym nie tęsknię, przeciwnie, to miasto jest wyjątkowo zielone i naprawdę ciekawe. Ale to właśnie godności związanej z mówieniem we własnym języku brakuje najbardziej, co odczuwam jako życie w ciągłym dyskomforcie. Pewnie inaczej jest z osobami, które są przygotowane zwłaszcza językowo do życia poza krajem, albo z tymi, którzy chcą tu zostać na dłużej. Niedawno okazało się, nie bez mojej zgody, że ten stan potrwa nieco dłużej, niż początkowo zakładałam, a już mentalnie byłam spakowana. To wciąż pobyt czasowy, tylko zanadto się przeciągnął, co nie pozostaje bez wpływu na moje samopoczucie.

Ponieważ ostatnie lata przypominały pasmo niekończących się kłopotów i trudnych przeżyć, przywołuję siebie do porządku, że jeśli przez chwilę jest spokojnie, należy się tym cieszyć. Co do tego, że kolejne kłopoty czają się za rogiem, jestem pewna. I nie ma to nic wspólnego z czarnowidztwem, po prostu sytuacja jest nieciekawa i to tylko kwestia czasu, kiedy się całkiem pogorszy. Choćby z powodu o którym pisze Karolina Sobczuk w Małej empirii

Chodzi mi o tę szczególną konfigurację, w której kumulują się własne problemy ze zdrowiem, starość rodziców i powolne oddalanie się dzieci.

I o tę starość rodziców chodzi najbardziej.

Cóż pozostaje sobie przypomnieć, że życie polega na dniu, o czym było tutaj:

https://annakobietazwyczajna.blogspot.com/2024/06/zycie-polega-na-dniu.html

To wciąż myśl, która mi pomaga.

I jednak wypada posłuchać wspomnianego filozofa, bo owszem uważał, że życie jest cierpieniem, ale twierdził też, że wprawdzie tylko na chwilę, ale można o tym zapomnieć w kontakcie z naturą lub sztuką. Mam nadzieję, że podziała także na jesienną chandrę. Na chwilę…  

Jeśli zaś idzie o brak motywacji, to gdzieś niedawno usłyszałam rozmowę, pewna pani zapytana, jak daje radę przekonać siebie do zrobienia tego czy owego, odpowiedziała krótko, nie dyskutuję ze sobą. Może to jakaś metoda?



Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Moc zwykłych rzeczy

-
Obraz
Któregoś dnia moja córka zauważyła, że gdy tylko nauczy się jakiegoś nowego słowa, wszędzie je słyszy. Zdaje się, że podobnie jest z moimi przemyśleniami, bo jak zaczynam o czymś myśleć, życie natychmiast dostarcza mi materiału. Zauważam (i to właśnie przyczyna) sytuacje i wypowiedzi, które dotyczą tematu lub choćby się z nim wiążą. Tak było i tym razem. Ale po kolei. Mamy z mężem pewną różnicę zdań, niejedną naturalnie, dzisiaj o tej konkretnej. Ja jestem zwolenniczką uprzątania, pozbywania się i porządkowania. Nie lubię nadmiaru rzeczy i mam potrzebę, by eliminować z domu te, których nie używałam od roku (oczywiście z wyjątkiem ozdób choinkowych). Potrzebuję przestrzeni, a rzeczy muszą być szczególne, by mogły stać się pamiątką. I nie chodzi oczywiście o ich wartość materialną. Mąż odwrotnie, lubi gromadzić, bo z pewnością „to” się jeszcze przyda. Bywam uszczypliwa (wiem, że to nie powód do chwały), więc odpowiadam, że „to” z pewnością się nie przyda, bo z czasem w tym nadmiarze ni...
Read more »

Gadają, gadają, gadają...

-
Obraz
„Najgorsi są tacy, którzy wszystko by chcieli o sobie opowiedzieć. To nie jest ani dobre, ani zdrowe dla żadnej ze stron. Powściągliwość jest wielką wartością, nawet wobec samego siebie. Iluż ludzi zadręcza siebie samych rozmyślaniami i opowieściami o własnym nieszczęściu, niepowodzeniach, chorobach… tworzą jakby nadwyżkę swoich kłopotów, bez żadnej potrzeby. Ludzie gadają, gadają…” Julia Hartwig w rozmowie z Arturem Cieślarem , Życie to podróż, to ocean Czytając te słowa, pomyślałam o własnych spostrzeżeniach z ostatniego lata. I o naszych gościach. Dwoje z nich, na szczęście osobno i w pewnych odstępach czasu, mocno dało nam się we znaki właśnie za przyczyną wspomnianego gadania. Pani D. przez cały pobyt nie przestawała mówić. Mówiła, mówiła i mówiła. Nie robiła pauzy, by można było odnieść się do jej wypowiedzi, bo i też żadną odpowiedzią zainteresowana nie była. Może na szczęście, bo dzięki temu można było się czasem wyłączyć. Prawdziwą ulgę odczuwałam wyłącznie wtedy, kied...
Read more »

Pora przyjrzeć się zakupom

-
Obraz
„Razu pewnego żył sobie człowiek w Niedostatku. Po wielu przygodach i długiej podróży przez nauki ekonomii, napotkał Społeczeństwo Obfitości. Wzięli ze sobą ślub i [odtąd] mieli wiele potrzeb” Jean Boudrillard, Społeczeństwo konsumpcyjne Paulina Felicja Seidler zamieściła ten cytat na początku rozdziału opisującego filozoficzne podejście do konsumpcjonizmu w książce O tym co w życiu ważne. Filozofia praktyczna. Z coraz większą świadomością patrzę, jak bardzo wzrost gospodarczy, marketing i reklama zmieniają nasze życie. Z każdej strony świat nas przekonuje, że potrzebujemy więcej. Często zupełnie niezamierzenie uczymy się chcieć więcej, a gdy już mamy więcej, żeby to utrzymać, potrzebujemy… więcej. Jeśli istnieje coś takiego jak prawdziwie współczesny lęk, to jest efektem wychowania nas na konsumentów. Czujemy, że powinniśmy co trzy lata zmieniać samochód, co sezon ubrania, mieć smartfon takiej marki i zajadać się kuchnią tajską. Bo inaczej odczuwamy dyskomfort, obawę, że wypad...
Read more »

Poświęcenie to ponura afera

-
Obraz
Kilka dni temu wyświetliła mi się pewna rolka. Nie obejrzałam jej uważnie, mimo to jej treść gdzieś we mnie została, bo później zaczęłam się nad nią zastanawiać. Wróciłam więc do tego krótkiego filmu i tym razem już z uwagą obejrzałam ponownie. Był to fragment wywiadu z Gaborem Mate, kanadyjskim lekarzem i pisarzem. Doktor zaczął od informacji, że 80 procent chorób autoimmunologicznych dotyka kobiety. Jego zdaniem dzieje się tak dlatego, że w naszej kulturze kobiety są zaprogramowane do określonego zachowania, ukierunkowanego na potrzeby innych, co w konsekwencji powoduje silny stres i rujnuje nasze zdrowie. Faktycznie dość powszechne jest przekonanie, że to właśnie kobiety powinny pełnić role opiekuńcze. I zwykle je pełnią. Nie ma w tym nic nagannego, to naturalne, że troszczymy się o bliskie osoby, problem jednak w tym, że często robimy to kosztem siebie i równie często ten obowiązek spoczywa wyłącznie na kobietach. Jakby tego było mało, mamy zwyczaj brania na siebie odpowiedzialno...
Read more »

Wściekam się

-
Obraz
Wściekam się. Wreszcie. To nie jest dla mnie naturalny stan, jestem grzeczną dziewczynką, tyle że czas, który w moim życiu nastał, powoduje zmiany nastroju, na które chyba nie byłam gotowa. Ich intensywność tylko z pozoru utrudnia życie, bo można je wykorzystać do własnych celów. Na przykład to, że się wściekam, jest znacznie wygodniejsze niż ewentualne użalanie się nad sobą. Wściekam się, kiedy czytam, co kobieta po pięćdziesiątym roku życia powinna i czego nie powinna. Wściekam się z powodu stereotypów dotyczących dojrzałych kobiet. Do białej gorączki doprowadzają mnie infantylne nagłówki: pięćdziesięciolatko łap 50 złotych i biegnij do… Naprawdę? Czy ja się czepiam, czy to naprawdę brzmi lekceważąco? Dlaczego wciąż pozwalamy, żeby ktoś inny decydował o naszej atrakcyjności? Dlaczego atrakcyjność ma zależeć od opinii z zewnątrz lub ogólnie przyjętego kanonu urody? Dlaczego wciąż to przeżywamy? Może pora skorzystać z zasobów, które mamy i zmienić podejście, bo w końcu, czym jest ...
Read more »

Uciekaj, zastygnij, walcz, a może łaś się?

-
Obraz
Z niełatwymi emocjami wysłuchałam dzisiaj jednego z ostatnich odcinków K3  „Niby życie" . Dariusz Bugalski zaprosił do rozmowy o przejściu od przetrwania do pełni życia dr Martę Kochan-Wójcik. Ta rozmowa wzbudziła we mnie silne emocje, bo w pewnym sensie była o mnie, choć myślę, że po wysłuchaniu, wielu z nas doszłoby do podobnego wniosku, a to z uwagi na czas i środowisko, w którym się wychowaliśmy. Było o tym, że istotne jest, co otrzymaliśmy w dzieciństwie, a raczej czego nie otrzymaliśmy, bo z tego powodu nie mamy jednakowych szans. Nie potrafię odpowiedzieć na pytanie, dlaczego niektórzy mają więcej szczęścia niż inni. Lucy i morze, Elizabeth Strout A także o tym, że zbyt późno uświadamiamy sobie, z czym się zmagamy, a niektórzy wcale. I o tym, że na wczesnym etapie życia wypracowujemy pewne sposoby na przetrwanie, które również w dorosłym życiu każą nam reagować tak, a nie inaczej. Nie była to rozmowa o złych rodzicach ani próba obwiniania ich o wszystko, tylko o ty...
Read more »

Odzyskana wolność

-
Obraz
Ten jedyny, wyjątkowy rodzaj wolności daje pewien wiek i „odchowane dzieci”, cokolwiek to znaczy. Ponieważ między moimi dziećmi jest spora różnica wieku, już bardzo długo zajmuję się ich wychowywaniem. Zapomniałam, że może być inaczej. Choćby taki prosty fakt, od tak dawna wstaję rano i rozpoczynam dzień od dbania o kogoś. Nie narzekam, doceniam, ale uważam, że w życiu jest czas na wszystko, ten na wychowywanie dzieci powoli mija. Choć podobnie jak pewna pani profesor mam pokusę, by na koniec jeszcze trochę „wychownąć” własne pociechy to mam również świadomość, że to już raczej niemożliwe. Cieszę się, że dorosły i że są takie jakie są, ja z czystym sumieniem znowu mogę zająć się sobą. Z tego zajmowania się swoimi sprawami rodzi się większa świadomość i odnoszę wrażenie, że dopiero teraz mam okazję poprzyglądać się sobie z większą niż dotychczas uważnością. Zmieniłam się i to bardzo, a tu, gdzie się nie zmieniłam, zwykle potrafię zaakceptować, że tak jest i to może być w porządku, nar...
Read more »