Całkiem niedawno...

-

Kilka zupełnie błahych wydarzeń uświadomiło mi, jak inaczej niż kiedyś postrzegam upływ czasu. Zaczęło się parę lat temu. Z powodu pracy domowej mojej córki, rozmawiałyśmy o wierszu Wisławy Szymborskiej „Nic dwa razy”. Powiedziałam M., że choć jest wiele muzycznych interpretacji tego wiersza, dla mnie wyjątkowe było wykonanie Łucji Prus. Dodałam, że niestety artystka już nie żyje. M. zapytała, kiedy zmarła, a ja bez chwili zastanowienia odpowiedziałam, że niedawno, jakieś trzy lub cztery lata temu. M. zdziwiła się (moim zdaniem nie całkiem uprzejmie, mogła sobie przecież darować), że trzy lub cztery lata temu to dla mnie całkiem niedawno. Niestety to był dopiero początek, bo później było tylko gorzej, znacznie gorzej. M. zweryfikowała podaną informację i dowiedziała się, że Pani Łucja zmarła … w 2002 r., co oznacza, że nie minęły trzy lub cztery lata, tylko prawie 20. No dobrze, trochę się pomyliłam, przyznaję. Tak szybko minął ten czas… „Jak do tego doszło? Nie wiem.”

Choć od tamtej pory minęło kilka lat, M. patrzy na mnie podejrzliwie za każdym razem, gdy próbuję umiejscowić w czasie konkretne wydarzenie. A że trafiło mi się „niewdzięczne” dziecko, z ledwie dostrzegalnym uśmiechem na ustach mówi, pewnie jakieś trzy lub cztery lata temu. Innym razem pyta, na pewno, czy może tak jak z Łucją Prus? Posuwa się nawet do tego, by tę rozmowę rozpowszechniać jako anegdotę, jak ostatnio, kiedy jej korepetytorka (w zbliżonym do mnie wieku) również miała kłopot z określeniem perspektywy czasowej. M. oczywiście wykazała życzliwe zrozumienie, no przecież. W końcu jej mama też tak ma.

To oczywiście tylko jeden z przykładów, zdarza mi się częściej. Wspomnienie do mnie wróciło, ponieważ kilka dni temu (naprawdę kilka) z zadowoleniem mogłam odnotować, że nie tylko ja tak mam. Joanna Senyszyn w rozmowie z Anną Jurgaś opowiadała o swoich znajomych. Wspomniała, że obecnych przyjaciół ma od niedawna, od jakichś 20 lat, bo tak jak zmieniało się jej życie, tak zmieniali się i przyjaciele. Naprawdę od niedawna, 20 lat?

Ja wiem, że zmienia się perspektywa. Wszystko rozumiem, ale żeby aż tak?

Niestety aż tak, a nawet gorzej. Katarzyna Sobczuk w eseju Mała empiria zauważa, że jak mamy dwadzieścia lat, pięćdziesięciolatków uważamy za starych, mając 30 również, ale mając 50 też i to się już nie zmieni, co udowodniła mama mojej koleżanki, mocno starsza pani. We dwie udały się załatwiać sprawy w miejsce, gdzie inni petenci również byli w zaawansowanym wieku, po chwili zaskoczona starsza pani rzuciła komentarz, córciu tu są sami starzy ludzie! Tonem, jakby zaraz miała dodać, ja wychodzę.

To samo przydarza mi się, gdy oglądam dawno niewidzianego aktora, polityka lub prezentera, może z wyjątkiem Krzysztofa Ibisza. Myślę sobie, o rany, ale się zestarzał i chwilę później dochodzi do mnie refleksja, że jest w moim wieku, co niechybnie oznacza, że ja też.

Niestety to nie koniec. Udając się do lekarza, fryzjera czy innego eksperta lub specjalisty odnotowuję, że są ode mnie młodsi, co nie dziwi aż tak bardzo, ale, że są młodsi od mojego syna? To już trudniejsze do udźwignięcia, bo jak im zaufać? Nie, żebym nie ufała synowi. Ufam i to bardzo, wierzę też, że doskonale zna się na swojej pracy, ale za widocznymi zmarszczkami kryje się przecież doświadczenie. Byle nie za duże, bo u stetryczałego lekarza też czuję się niekomfortowo. Trudno dogodzić pani w kwiecie wieku, a raczej w przekwicie, co w mojej opinii jest niefortunną nazwą, bo co przekwita, to przekwita, a jednak w wielu obszarach można dopiero przymierzać się do rozkwitu.

Na swoją obronę dodam, że nie dopytuję w recepcji, ile ów specjalista ma lat, a gdy już się trafi bardzo młody człowiek, staram się być wyrozumiała, w końcu każdy gdzieś przecież zaczynał. A, żeby nie było tak całkiem poprawnie, przyznaję, że inaczej jest w kwestii książek, zaczynam sprawdzać, ile lat ma autor, bo jeśli jest bardzo młody, to „co on wie o życiu”? Oczywiście to uproszczenie, nie chcę nikogo lekceważyć, w końcu bywali wybitni młodzi pisarze i pisarki, po prostu inny etap życia, inne potrzeby i inna strona mocy, albo niemocy, to zależy.

Zamiast podsumowania jeszcze jedno spostrzeżenie Katarzyny Sobczuk, dotyczące właśnie mocy, a Małą empirię polecam wszystkim, którzy są na podobnym etapie życia.

Przyjemne w wieku średniej starości jest to, że już się nikogo nie boimy. Histeryczna szefowa, obleśny szef – kreatury z przeszłości straciły swoją moc, są już niegroźne.

I tak właśnie mam, co bardzo sobie cenię. Nawet nie wiem, kiedy ja weszłam na ten poziom, pewnie jakieś trzy lub cztery lata temu.



Więcej o dojrzałości było tu:

https://annakobietazwyczajna.blogspot.com/2025/03/wiek-dojrzay.html

I nieco poważniej tu:

https://annakobietazwyczajna.blogspot.com/2024/08/kryzys-wieku-sredniego.html

 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Gadają, gadają, gadają...

-
Obraz
„Najgorsi są tacy, którzy wszystko by chcieli o sobie opowiedzieć. To nie jest ani dobre, ani zdrowe dla żadnej ze stron. Powściągliwość jest wielką wartością, nawet wobec samego siebie. Iluż ludzi zadręcza siebie samych rozmyślaniami i opowieściami o własnym nieszczęściu, niepowodzeniach, chorobach… tworzą jakby nadwyżkę swoich kłopotów, bez żadnej potrzeby. Ludzie gadają, gadają…” Julia Hartwig w rozmowie z Arturem Cieślarem , Życie to podróż, to ocean Czytając te słowa, pomyślałam o własnych spostrzeżeniach z ostatniego lata. I o naszych gościach. Dwoje z nich, na szczęście osobno i w pewnych odstępach czasu, mocno dało nam się we znaki właśnie za przyczyną wspomnianego gadania. Pani D. przez cały pobyt nie przestawała mówić. Mówiła, mówiła i mówiła. Nie robiła pauzy, by można było odnieść się do jej wypowiedzi, bo i też żadną odpowiedzią zainteresowana nie była. Może na szczęście, bo dzięki temu można było się czasem wyłączyć. Prawdziwą ulgę odczuwałam wyłącznie wtedy, kied...
Read more »

Jesienna chandra

-
Obraz
Bez zbędnych wstępów i bez owijania w bawełnę. Dopadła mnie jesienna chandra i klimakterium, a obie te przypadłości tworzą niewdzięczną mieszankę, niczym bunt dwulatka i nastolatka w jednym domu. Nastrój mam fatalny, aż tak fatalny, że nie będę dzisiaj dbać o konwenanse, napiszę wprost. W tym stanie ducha subtelnie nie da rady. Zmiany w moim życiu zarówno osobiste, jak i zdrowotne, a w szczególności hormonalne spowodowały, że dużo zmieniło się we mnie samej. Raczej nie na plus, choć i plusy czasem dostrzegam, dzisiaj jednak zdecydowałam się być na nie zupełnie ślepa. Samopoczucie mam kiepskie, straciłam co najmniej połowę włosów i mam wrażenie, że również pół mózgu, bo myśli mi się jakoś trudniej. Za to bardziej niż powinno, smakuje mi wszystko co słodkie, a jeszcze niedawno mogłoby nie istnieć. W ogóle smakuje mi bardziej niż powinno. Frustracja miesza się z niechęcią, zwątpieniem i lekkim podenerwowaniem. Każdego dnia. W tym stanie ducha bawią mnie memy z Arturem Schopenhauerem, ...
Read more »

Dlaczego siebie nie lubimy?

-
Obraz
W komentarzu pod jednym z moich tekstów Simera napisała takie zdanie: „Najgorzej jak człowiek sam siebie nie lubi, wtedy ani sam ani inni nie mogą się nim zaopiekować, przytulić, pocieszyć…” Ponieważ to bardzo smutna konkluzja zapytałam ją, czy mogę ten komentarz wykorzystać, bo uznałam, że koniecznie trzeba zająć się tematem. Odpisała, że koniecznie. Pisząc teksty na bloga, staram się je przeplatać, tak, by czasem było refleksyjnie, czasem poważnie, innym razem osobiście albo lekko, z dystansem. I dzisiaj będzie właśnie dość osobiście, bo posłużę się własnym przykładem i odniosę do procesu, który zachodził we mnie samej, a wierzcie mi w nielubieniu siebie mam spore doświadczenie. Zatem dlaczego nie lubimy siebie? Psychologia pewnie ma swoje odpowiedzi, ale nie jestem psychologiem, więc posłużę się własną obserwacją. Myślę, że powody mogą być bardzo różne. Na przykład kulturowe. Wystarczy wspomnieć szkołę naszego dzieciństwa, by zauważyć, że nauczyciele zazwyczaj wskazywali n...
Read more »

Poświęcenie to ponura afera

-
Obraz
Kilka dni temu wyświetliła mi się pewna rolka. Nie obejrzałam jej uważnie, mimo to jej treść gdzieś we mnie została, bo później zaczęłam się nad nią zastanawiać. Wróciłam więc do tego krótkiego filmu i tym razem już z uwagą obejrzałam ponownie. Był to fragment wywiadu z Gaborem Mate, kanadyjskim lekarzem i pisarzem. Doktor zaczął od informacji, że 80 procent chorób autoimmunologicznych dotyka kobiety. Jego zdaniem dzieje się tak dlatego, że w naszej kulturze kobiety są zaprogramowane do określonego zachowania, ukierunkowanego na potrzeby innych, co w konsekwencji powoduje silny stres i rujnuje nasze zdrowie. Faktycznie dość powszechne jest przekonanie, że to właśnie kobiety powinny pełnić role opiekuńcze. I zwykle je pełnią. Nie ma w tym nic nagannego, to naturalne, że troszczymy się o bliskie osoby, problem jednak w tym, że często robimy to kosztem siebie i równie często ten obowiązek spoczywa wyłącznie na kobietach. Jakby tego było mało, mamy zwyczaj brania na siebie odpowiedzialno...
Read more »

Życzliwość, a raczej jej brak

-
Obraz
Iwona Opiełka w książce Trener osobisty przytacza taką oto przypowieść: U bram danego miasta siedział starzec, zagadnął go przechodzący obok wędrowiec. - Przybywam z dalekiej krainy, powiedz mi człowieku, jakich ludzi tu znajdę? - A jaka jest Twoja kraina? Jacy ludzie w niej mieszkają? – zapytał starzec. - Niedobrzy, dlatego ją opuściłem. Pełno w nich złości i nienawiści, są nieprzyjaźni i zawistni. - Tu nie znajdziesz innych, będą tacy sami - odparł starzec. Kolejnego dnia inny wędrowiec zagadnął starca i zadał mu to samo pytanie. Starszy mężczyzna, podobnie jak poprzedniego dnia, odpowiedział tym samym pytaniem: - Jacy ludzie mieszkają w Twoim kraju? Tym razem padła zupełnie inna odpowiedź: - Dobrzy i mądrzy, ofiarni i życzliwi. - Takich ludzi znajdziesz także tu, zostań, by się przekonać. Nie chcę przez to powiedzieć, że tylko od naszej otwartości i postrzegania świata zależy jakich ludzi spotykamy na swojej drodze. To oczywiste, i takich i takich. Jednak nas...
Read more »

Pora przyjrzeć się zakupom

-
Obraz
„Razu pewnego żył sobie człowiek w Niedostatku. Po wielu przygodach i długiej podróży przez nauki ekonomii, napotkał Społeczeństwo Obfitości. Wzięli ze sobą ślub i [odtąd] mieli wiele potrzeb” Jean Boudrillard, Społeczeństwo konsumpcyjne Paulina Felicja Seidler zamieściła ten cytat na początku rozdziału opisującego filozoficzne podejście do konsumpcjonizmu w książce O tym co w życiu ważne. Filozofia praktyczna. Z coraz większą świadomością patrzę, jak bardzo wzrost gospodarczy, marketing i reklama zmieniają nasze życie. Z każdej strony świat nas przekonuje, że potrzebujemy więcej. Często zupełnie niezamierzenie uczymy się chcieć więcej, a gdy już mamy więcej, żeby to utrzymać, potrzebujemy… więcej. Jeśli istnieje coś takiego jak prawdziwie współczesny lęk, to jest efektem wychowania nas na konsumentów. Czujemy, że powinniśmy co trzy lata zmieniać samochód, co sezon ubrania, mieć smartfon takiej marki i zajadać się kuchnią tajską. Bo inaczej odczuwamy dyskomfort, obawę, że wypad...
Read more »

Moc zwykłych rzeczy

-
Obraz
Któregoś dnia moja córka zauważyła, że gdy tylko nauczy się jakiegoś nowego słowa, wszędzie je słyszy. Zdaje się, że podobnie jest z moimi przemyśleniami, bo jak zaczynam o czymś myśleć, życie natychmiast dostarcza mi materiału. Zauważam (i to właśnie przyczyna) sytuacje i wypowiedzi, które dotyczą tematu lub choćby się z nim wiążą. Tak było i tym razem. Ale po kolei. Mamy z mężem pewną różnicę zdań, niejedną naturalnie, dzisiaj o tej konkretnej. Ja jestem zwolenniczką uprzątania, pozbywania się i porządkowania. Nie lubię nadmiaru rzeczy i mam potrzebę, by eliminować z domu te, których nie używałam od roku (oczywiście z wyjątkiem ozdób choinkowych). Potrzebuję przestrzeni, a rzeczy muszą być szczególne, by mogły stać się pamiątką. I nie chodzi oczywiście o ich wartość materialną. Mąż odwrotnie, lubi gromadzić, bo z pewnością „to” się jeszcze przyda. Bywam uszczypliwa (wiem, że to nie powód do chwały), więc odpowiadam, że „to” z pewnością się nie przyda, bo z czasem w tym nadmiarze ni...
Read more »