Uważność

Ponieważ rozpoczynają się wakacje, postanowiłam dać odpocząć od siebie tym wszystkim, którzy czytają moje wpisy regularnie, serdecznie dziękuję, to dla mnie bardzo ważne, że do mnie zaglądacie. W wakacje będę nieco rzadziej zamieszczać moje przemyślenia. 

Bardzo lubię pisać, przekonałam się o tym, przepracowując kryzys, zaczęłam zapisywać co czuję, przyglądać się emocjom i szukać różnych rozwiązań. Sam blog ma dla mnie wartość terapeutyczną, pozwala oderwać myśli od codzienności, a jednocześnie zastanowić się nad tym, co dla mnie ważne. Marzyłam, żeby to, co napiszę trafiło do osób, które mają podobną wrażliwość, ale najbardziej się cieszę, kiedy dowiaduję się, że w ten sposób mogłam pomóc nie tylko sobie.

A skoro o przyglądaniu się emocjom, to dzisiaj o uważności. Często podkreślam, że nie jestem ekspertem, raczej praktykiem oraz testerem napotkanych wskazówek i metod.

Czytając książki pisane przez specjalistów często odnoszę wrażenie, że ich autorzy przypominają szkolnych nauczycieli, którzy uważają, że ich przedmiot jest najważniejszy. Nie chcę przez to powiedzieć, że to źle, chyba, że sprawa dotyczy wymagań nauczycielki techniki, pani, która uczyła M., w trakcie zdalnego nauczania, albo mojej matematyczki ze szkoły podstawowej, której bardzo się bałam. Najczęściej jednak widać w tym znajomość tematu, wkład pracy i miłość do nurtu nad którym pracują. Niestety, nie da się praktykować wszystkiego i trzeba dokonać wyboru. Ja pożyczam od każdego to, co do mnie pasuje, tworząc codzienną filozofię kobiety zwyczajnej, czyli coś, co nazywam dobrym życiem. Do tego potrzebna jest uważność wobec myśli, uczuć, innych ludzi i świata w ogóle.

Można się jej uczyć od stoików i trenerów mindfulness.

Najlepszą metodą na uważność jest zasada zatrzymaj się, popatrz i idź dalej albo po prostu rób, co robisz. Chyba największy kłopot mamy z zatrzymaniem się. Pędzimy przez życie, przegapiając wiele cennych momentów. Wydaje nam się, że nie mamy czasu na uważność, ale możemy nosić ją ze sobą. Nie będę nikogo namawiać do leżenia na macie i wsłuchiwania się godzinami w swoje ciało i otoczenie, to potrafią nieliczni. Mnie raczej zależy na uważności w codziennym życiu.

Pamiętam z lekcji polskiego, że w epokach literackich przeplatały się kluczowe wartości, raz to były emocje, później praca u podstaw, czasem najważniejszy był rozum, a zaraz potem uczucia. Oddzielamy umysł od ciała, a to w końcu jeden organizm.

Na co dzień działamy schematycznie. Mózg, choć bardzo sprawny, w gruncie rzeczy jest dość leniwy, usłużnie podpowiada wciąż te same, najprostsze rozwiązania. W uważności chodzi o to, żeby się zatrzymać i sprawdzić, czy można inaczej coś zrobić, inaczej o czymś pomyśleć. Tu przydaje się pauza pomiędzy emocją a działaniem.

W jednym z odcinków podcastu Dariusza Bugalskiego K3, Zuzanna Ziomecka podała przykład współczesnych mediów. Jesteśmy epatowani tragediami i nieszczęściami. Jeśli na to pozwolimy, po jakimś czasie sami odbieramy świat w jednoznaczny sposób, jako miejsce pełne zła, zagrożeń i niebezpieczeństw. Pojawia się lęk, a to znowu sprawka naszego umysłu, bo jesteśmy ewolucyjnie zaprogramowani na wyłapywanie zagrożeń. Ale jeśli się zatrzymamy, rozejrzymy, to zobaczymy, że świat nie jest miejscem wyłącznie złym. Jest w nim wiele dobra i życzliwości. Dla własnego zdrowia psychicznego, zupełnie świadomie, po obejrzeniu serwisu informacyjnego odcinam się od doniesień serwowanych przez media. Uważnie dobieram treści, którymi się otaczam. I zachowuję dystans do tego, co politycy mówią w telewizji.

Uważność to słowo klucz, pozwala zatrzymać natłok myśli, jeśli tylko uda się zauważyć, że umysł serwuje właśnie powtórkę z zamartwiania się. Umożliwia skupienie się na przyjemnych doznaniach. Pomaga opanować emocje, a uważne przywracanie uwagi do ciała jest skuteczną metodą wspomagającą leczenie traum.

„Tu i teraz jest bezpieczniejszym miejscem niż przestraszony umysł.”

Wyspa spokoju. Jak mindfulness pomaga w trudnych sytuacjach.

Zuzanna Ziomecka,

W stresującej sytuacji ciało reaguje szybciej niż umysł, zanim zorientujemy się o czym myślimy, ciało się spina. Dlatego w treningu uważności wnikliwie mu się przyglądamy. Również w technikach relaksacji wykorzystuje się uważność. Wystarczy na chwilę przymknąć oczy i wsłuchać się w ciało, wtedy można poczuć, gdzie umiejscowił się stres. 

Najbardziej lubię uważność w wymiarze praktycznym, nie musimy być mistrzami mindfulness, żeby korzystać z praktyki uważności w codziennym życiu. Jej ważnym elementem jest zadawanie sobie pytań: czy to ma sens, czy to jest dla mnie dobre, czy ja tego chcę?

„Chwila na refleksję, powrót do siebie to ważny czas, w którym koimy nerwy. Dzięki temu nie podejmujemy żadnych pochopnych działań”

Po prostu spokój. Jak dobrze żyć po stoicku,

Paulina Felicja Seidler

Lato i wakacje to dobry moment na praktykowanie uważności. Tym, którzy lubią kryminały serdecznie polecam komedię kryminalną Zabijaj uważnie, Karsten Dusse, książkę, która świetnie nadaje się na wakacyjną lekturę. To zupełnie nietuzinkowy pomysł na kryminalną fabułę, oparty o zasady uważności, których zaangażowana praktyka doprowadza do morderstwa. Główny bohater, adwokat zaniedbujący rodzinę z powodu pracy, pod wpływem żony decyduje się skorzystać z treningu uważności.

A oto pierwsza wskazówka, którą uczeń uzyskał od swojego mistrza:

„Kiedy stoisz przed drzwiami i czekasz, to stoisz przed drzwiami i czekasz. Kiedy kłócisz się z żoną, to kłócisz się z żoną. Na tym polega uważność. Jeśli natomiast czekając pod drzwiami, w myślach kontynuujesz kłótnię z żoną, to nie jest uważność. To czysta głupota.”

Historię należy traktować z przymrużeniem oka, ale zasady uważności są jak najbardziej serio.

 

Uważność według M.