Co ze mną nie tak?

Szczęście sprzyja lepszym, zwykł mawiać kolega mojego męża, a ja w myśli dodawałam, zwłaszcza tym, którzy pochodzą z rodziny dobrze wykształconych i dość zamożnych ludzi, a do tego odziedziczyli dom po babci. Nie brakuje niestety osób, które bezrefleksyjnie głoszą podobne banały.

Na przykład taki Pan W. zrobił karierę i ma się całkiem nieźle, nie wszystko się udało, bo jest po rozwodzie, a jego była żona, nie wiedzieć czemu, oczekuje od niego zrozumienia sytuacji, w jakiej się znalazła. W czasie kiedy on realizował się zawodowo, ona pracowała i wychowała dwójkę wspólnych dzieci. Pan W. uważa, że jej sytuacja jest wyłącznie jej sprawą, bo podobnie jak on mogła robić karierę, przecież jej nie zabraniał. Nie wnikam w powody, dla których Pan W. nie ma ochoty zajmować się problemami byłej żony, bywa różnie i zdecydowanie brakuje mi wiedzy, ale samo podejście W. do problemu wiele o nim mówi. Dla porządku dodam, że sytuację opisałam na podstawie jego relacji, a nie opowieści „roszczeniowej” żony, jakby się mogło wydawać.

W książce Panie przodem (Wojciech Harpula i Maria Mazurek) Anna Kowalczyk mówi, że niby mamy takie same szanse, ale niestety nadal nie mamy takich samych możliwości. Tu w odniesieniu do kobiet, ale myślę, że stwierdzenie dotyczy wszystkich, niezależnie od płci.

Niby mogłam się zgłosić do konkursu Miss Polski (przy założeniu, że byłabym nim zainteresowana), ale jestem zbyt niska i mam zdecydowanie za krótkie nogi, więc dyskwalifikacja nastąpiłaby na starcie. Niby żona Pana W. mogła robić karierę, tylko widocznie jej się nie chciało, bo zdaniem W. nie było przeszkód. Zagadnięty o szczegóły opieki nad dziećmi przyznał, że obowiązków nie mógł z nią dzielić ze względu na charakter pracy (często przebywał poza domem), ale jego zdaniem żona nie była sama, miała przecież sąsiadów. No i wszystko jasne.

Potwornie jestem zmęczona tym jawnym lekceważeniem ludzi. Drażnią mnie mówcy motywacyjni, którzy przekonują, że tylko od nas zależy czy osiągniemy sukces, przecież to naiwne. Irytują koleżanki, które koniecznie muszą być najlepszą wersją siebie i ludzie, którzy powtarzają, że jak się nie rozwijasz, to się cofasz. Żyjemy w świecie, w którym przecież wystarczy tylko się za siebie wziąć, jakby nie było innych uwarunkowań. No i jeśli jest Ci smutno, idź pobiegaj, ja ćwiczę codziennie i bardzo mi pomaga.

Nie stać Cię? To znaczy, że słabo się starasz. Nie udało Ci się spełnić marzeń? Najwyraźniej byłaś zbyt mało konsekwentna. Konsekwencja jest niezbędna i oczywiście uparte dążenie do celu. No i dlaczego wciąż się smucisz? Przecież możesz wszystko.

Mąż niedobry? To co Ty dziewczyno jeszcze z nim robisz? Ja bym go dawno rzuciła. Wciąż opłakujesz małżeństwo? Przecież to gnojek był, nie ma co go żałować (to akurat może być prawda, ale żal po stracie jest czymś więcej niż tylko żałowaniem gnojka). W pracy źle się dzieje? Trzeba zmienić pracę. Nie mają pieniędzy? Niech się wezmą za robotę.

Jakie to wszystko proste. Trzeba tylko zrobić to albo tamto. I nie brać pod uwagę złożoności człowieka i uwarunkowań. No i najlepiej być tym lepszym, bo wtedy szczęście sprzyja. Po wysłuchaniu kilku takich wypowiedzi człowiek ląduje na własnej kanapie i myśli sobie, co ze mną nie tak?

Pytana o to, czy jeżdżę samochodem, odpowiadam, że nie, od lat mam prawo jazdy, ale boję się jeździć i niestety zdążyłam już zauważyć, że nie mam do tego predyspozycji. I wiecie co? Jeszcze nigdy nikt nie powiedział, w porządku, nie każdy musi jeździć samochodem, za to zwykle słyszę, że to przecież proste, wystarczy wykupić kilka lekcji. Jakby świat się w ogóle nie zmienił i moje umiejętności nabyte 30 lat temu na radomskich drogach można było odświeżyć za pomocą kilku lekcji, a następnie ruszyć w podróż po Europie. Co ze mną nie tak, skoro to takie proste?

I dlaczego ludzie sądzą, że skoro oni mogą to inni też? No tak, to przecież proste.

Najgorzej jest zaplątać się w środowisko osób, które mają jakąś umiejętność albo szczególną pozycję społeczną lub zawodową, a przy tym wyjątkowe mniemanie o sobie i przyznać się do braku powyższego. To uprzejme zdziwienie wystarczy za tysiąc słów. I wszystko jasne, znowu coś ze mną nie tak.

Czy Wy też zadajecie sobie pytanie, co ze mną nie tak? Bo jestem przekonana, że z Wami wszystko w porządku, to świat zwariował. 

Dobrego dnia!