Co z tym zrobię?

-

To już kolejna lekcja od Andrzeja Tucholskiego. Pierwsza dotyczyła „zobaczymy”, pamiętacie?  Z dużą satysfakcją i zaciekawieniem obejrzałam występ na TED (YT) dotyczący wysokosprawczości. Z satysfakcją, bo odnotowałam, że część tej lekcji już odrobiłam, z całkiem niezłym skutkiem. Z zaciekawieniem, bo to nieco inne spojrzenie na sprawczość.

Andrzej Tucholski mówi o wszechobecnej epidemii rozpaczy. Zdaniem prelegenta mają na nią wpływ nasze wybory, relacje i emocje.

W owej rozpaczy towarzyszą nam poczucie beznadziei, cynizm i niesatysfakcjonujące relacje międzyludzkie. Wynika to również z tego, że wciąż próbujemy siebie naprawić. Nieustannie szukamy sposobu, miotając się między jednym a drugim pomysłem. Po etapie ciągłego udowadniania swojej wartości, gonitwy, realizacji obowiązków, bycia najlepszą wersją siebie, słyszymy, że trzeba odpuścić, być dla siebie łagodnym, sama Was do tego namawiam. Oczywiście każdy musi znaleźć swoją drogę, to tylko jakaś propozycja.

Tyle że w jednym i drugim łatwo się zatracić, a chodzi o stan równowagi, który pozwoli nam się realizować, ale też wypoczywać, przyjmować na siebie nowe wyzwania, tym razem świadomie, bez gonitwy i pędu, a także bez nadmiernej presji. Tak czy inaczej, pewnych obowiązków nie da się uniknąć, w końcu żyjemy w jakimś społecznym kontekście. Działanie chroni przed gnuśnieniem, dlatego właśnie od czasu do czasu chcę się z Wami czymś podzielić, to jedna z form mojego działania. Jak mówi prelegent, sens płynie z zewnątrz, mamy potrzebę bycia potrzebnymi, dobrze jest się gdzieś realizować, z czegoś czerpać satysfakcję. Dla każdego będzie to oczywiście coś innego.

Co w takim razie proponuje Andrzej Tucholski?

Po pierwsze, łagodność, stabilizację i spokój, bo jednak najpierw trzeba zadbać o siebie, żeby można było podejmować inne działania. Dlatego trzeba znajdować czas na wypoczynek i dawać sobie prawo do gorszego dnia, ale też się mobilizować, kiedy to potrzebne i szukać nowych pomysłów.

Po drugie, sprawczość. To jedno z moich ulubionych słów, choć był czas, gdy nic mi nie mówiło. Obecnie mówi mi dużo, ale nie wiem też, że nie zawsze ją mamy.

Chodzi o ten szczególny rodzaj działania, który od nas zależy. Bo choć przydarzają nam się historie, na które nie mamy wpływu, to jesteśmy sami przed sobą odpowiedzialni, by działać tak, żeby odzyskać dobrostan. Musimy zadbać o swoje życie, sami lub z pomocą innych, we własnym tempie, choćby krok po kroku, kropelka po kropelce.

Nie brakuje osób, które jeśli nie mają na coś wpływu, czują się całkowicie zwolnione z odpowiedzialności za siebie, często nawet nie sprawdzają, czy mają wpływ, tak jest łatwiej. Bywa jeszcze gorzej, tu mam na myśli tych, którym wszystko samo się przytrafia, coś ich spotyka, inni są za to odpowiedzialni, nigdy oni. To wszyscy są źli, oni dobrzy. I nic nie mogą. Mowa o tak zwanym zewnętrznym umiejscowieniu kontroli. A chodzi o to, byśmy decydowali o naszym życiu, na tyle, na ile to w danej chwili możliwe.

A jak to zrobić. Nieustannie zadawać sobie pytanie, co ja z tym zrobię? Stało się, jestem tu, w takiej sytuacji i co z tym zrobię? Niewygodnie mi z czymś i co z tym zrobię?

Ja już od dawna zadaję sobie takie pytanie, w nieco łagodniejszej wersji, co mogę z tym zrobić? Wypisuję lub tylko wymyślam różne opcje i dokonuję wyboru. Staram się mieć wpływ na to, co się w moim życiu dzieje. Choćby tylko na poziomie emocji (to chyba najtrudniejsze), bo faktycznie jest tak, że nie na wszystko mamy wpływ i wtedy możemy tylko nauczyć się odpuszczać.

O odpuszczaniu było tu:

https://annakobietazwyczajna.blogspot.com/2023/11/moge-to-zostawic-czyli-sztuka.html

A co Wy z tym zrobicie?



 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Kobieca samotność

-
Obraz
Jest taka książka, do której bardzo lubię wracać. Napisała ją Ewa Woydyłło, nosi tytuł Sekrety kobiet . Dlaczego lubię do niej wracać? Bo rozumie mnie jak nikt inny. I jestem pewna, że każda z nas odnajdzie w niej siebie. Wspominam o niej, bo w rozdziale Być kobietą , Pani Ewa pisze o kobiecych łzach i samotności, nie tej oczywistej, ale tej odczuwanej pośród bliskich. Opis kobiecej samotności jest dla mnie bardzo przejmujący. Porusza mnie, bo jestem niemal pewna, że każda kobieta, na jakimś etapie życia doświadczyła tego rodzaju samotności. Pani Ewa pisze tak: Samotność. Kiedy cały świat wydaje się wirować w tańcu albo kręcić się jak przysłowiowa karuzela, a ty stoisz z boku i nikt cię nie dostrzega, jakby ciebie w ogóle nie było. Samotność najgorsza bywa wtedy, gdy coś boli, lecz nikogo to nie interesuje. (…) Samotność w oczekiwaniu dziecka, które przecież jest wasze, ale tak naprawdę staje się tylko twoje, bo partner uważa, że teraz to już nie jego sprawa. Samotność z tym dz...
Read more »

Życzliwość, a raczej jej brak

-
Obraz
Iwona Opiełka w książce Trener osobisty przytacza taką oto przypowieść: U bram danego miasta siedział starzec, zagadnął go przechodzący obok wędrowiec. - Przybywam z dalekiej krainy, powiedz mi człowieku, jakich ludzi tu znajdę? - A jaka jest Twoja kraina? Jacy ludzie w niej mieszkają? – zapytał starzec. - Niedobrzy, dlatego ją opuściłem. Pełno w nich złości i nienawiści, są nieprzyjaźni i zawistni. - Tu nie znajdziesz innych, będą tacy sami - odparł starzec. Kolejnego dnia inny wędrowiec zagadnął starca i zadał mu to samo pytanie. Starszy mężczyzna, podobnie jak poprzedniego dnia, odpowiedział tym samym pytaniem: - Jacy ludzie mieszkają w Twoim kraju? Tym razem padła zupełnie inna odpowiedź: - Dobrzy i mądrzy, ofiarni i życzliwi. - Takich ludzi znajdziesz także tu, zostań, by się przekonać. Nie chcę przez to powiedzieć, że tylko od naszej otwartości i postrzegania świata zależy jakich ludzi spotykamy na swojej drodze. To oczywiste, i takich i takich. Jednak nas...
Read more »

Kobieta zawiedziona

-
Obraz
Droga Nieznajoma, jak to się stało, że pewnego dnia obudziłaś się i spostrzegłaś, że jesteś w zupełnie innym miejscu, niż zakładał plan na życie? Twoja sytuacja jest z tych nie do pozazdroszczenia, a Ty częściej smutna i przybita niż uśmiechnięta. Wszystko Cię przygnębia, świat od dawna nie ma barw, bo szarość oczywiście się nie liczy. I Ty Nieznajoma, której nikt nie zauważa albo gorzej, jest ktoś, kto od lat udowadnia Ci, jak mało znaczysz lub jak bardzo jesteś nie dość… A przecież kiedyś się kochaliście. Tylko czy to naprawdę była miłość? Ty Nieznajoma, która żyjesz nie swoim życiem.  Nie swoim, bo nikt nie pyta Cię o zdanie, a Ty już dawno straciłaś głos lub nigdy go nie miałaś. I jeszcze Ty, która właśnie opłakujesz stratę, bo on wybrał inną, na dłużej lub tylko na chwilę, a Ty czytasz właśnie, że zdradził, bo nie znalazł w domu tego, czego potrzebował, że to Twoja wina. Czujesz wstyd, dlatego nikomu nie powiedziałaś, więc i Tobie nikt nie powiedział, że zdradził, bo tak...
Read more »

Wiek dojrzały?

-
Obraz
Całkiem niedawno miałam przyjemność zjeść kolację w towarzystwie mojej przyjaciółki J. Znamy się lat naście i zjadłyśmy razem niejedną kolację, a przy tym niejedną przysłowiową beczkę soli. J. jest starsza ode mnie zaledwie kilka lat i śmiało można powiedzieć, że to ta sama grupa wiekowa, 50 plus. Z niewielką różnicą, w moim przypadku ten plus za kilka miesięcy. Obie dostrzegamy zmiany, jakie dokonały się w nas lub w naszym życiu. Naturalnie nie są to zmiany nagłe, raczej proces, który wspólnie obserwujemy. Dostrzegłyśmy też problemy, które łączą wiele kobiet w tym wieku . W tym , czyli w jakim? Katarzyna Sobczuk w eseju Mała empiria określa go początkiem starości, ale też wiekiem środka, bo to etap, w którym dzieci (o ile je mamy) jeszcze nas potrzebują, a starzejący się rodzice zaczynają nas potrzebować coraz bardziej. I wiek, w którym denerwują nas i młodzi i starzy, co z przymrużeniem oka stwierdza autorka. Niektórzy nazywają go dojrzałym, ale jak wiadomo to tylko nazwa, bo ni...
Read more »

Jest coś jeszcze...

-
Obraz
Świat to męczące miejsce, samo życie nas zużywa To cytat z włoskiego filmu Pierwszy dzień mojego życia . Nie jest to może arcydzieło sztuki filmowej, ale ogląda się dobrze. To film o tym, że niezależnie od sytuacji, od tego jak bardzo źle jest w naszym życiu jest jeszcze coś przed nami, choć dzisiaj nie wiemy co. Pisałam kiedyś, dlaczego lepiej nie myśleć negatywnie o przyszłości. https://annakobietazwyczajna.blogspot.com/2023/06/ale-tego-pani-nie-wie-czyli-dlaczego.html Ale tego Pani nie wie , to słowa, które zostały ze mną i przypominam je sobie za każdym razem, gdy wpadam w czarnowidztwo. Oczywiście są w życiu historie, które nie mogą skończyć się dobrze. Dzisiaj robiłam zakupy w wiejskim sklepiku, to miejsce, w którym jest czas na krótką wymianę zdań ze sprzedawczynią. Ponieważ nie miałam okularów, wysupłanie konkretnej kwoty stanowiło wyzwanie, co krótko skomentowałam, wtedy pani za ladą przytoczyła wypowiedź innej klientki. Starsza pani widziała ten problem następująco...
Read more »

Zmagam się...

-
Obraz
Rozczarowanie to dotknięcie prawdy, tak przynajmniej twierdzi Jacek Walkiewicz. I wygląda na to, że ma rację. To, co myślimy o życiu i o nas samych z pewnością nie jest obiektywne i często właśnie rozczarowanie sprawia, że zaczynamy się zastanawiać czy dotychczasowa wersja wciąż obowiązuje. Tak się złożyło, że ostatnio na własnej skórze doświadczam jak bolesny to proces, bo owo rozczarowanie ostatecznie musi prowadzić do akceptacji rzeczywistości. Zanim jednak do tego dojdzie, toczy się walka, w związku z którą zmagam się… Zmagam się z niezgodą na to, co życie przyniosło. Zmagam się z brakiem pomysłu, jak sobie w tej sytuacji poradzić. Zmagam się z nagłą zmianą planów. I zmagam się z kiepskim nastrojem i niewygodnymi emocjami. I choć wiem, że ostatecznie trzeba będzie zaakceptować rzeczywistość i prościej byłoby przestać walczyć z tym, co nieuchronne, to wiem także, że nie będzie łatwo. Przynajmniej nie w praktyce, bo teoria to co innego. Swoją drogą nieprawdopodobne jak ...
Read more »

Co ze mną nie tak?

-
Obraz
Szczęście sprzyja lepszym, zwykł mawiać kolega mojego męża, a ja w myśli dodawałam, zwłaszcza tym, którzy pochodzą z rodziny dobrze wykształconych i dość zamożnych ludzi, a do tego odziedziczyli dom po babci. Nie brakuje niestety osób, które bezrefleksyjnie głoszą podobne banały. Na przykład taki Pan W. zrobił karierę i ma się całkiem nieźle, nie wszystko się udało, bo jest po rozwodzie, a jego była żona, nie wiedzieć czemu, oczekuje od niego zrozumienia sytuacji, w jakiej się znalazła. W czasie kiedy on realizował się zawodowo, ona pracowała i wychowała dwójkę wspólnych dzieci. Pan W. uważa, że jej sytuacja jest wyłącznie jej sprawą, bo podobnie jak on mogła robić karierę, przecież jej nie zabraniał. Nie wnikam w powody, dla których Pan W. nie ma ochoty zajmować się problemami byłej żony, bywa różnie i zdecydowanie brakuje mi wiedzy, ale samo podejście W. do problemu wiele o nim mówi. Dla porządku dodam, że sytuację opisałam na podstawie jego relacji, a nie opowieści „roszczeniowej”...
Read more »