Dystans i śmiech przez łzy, czyli o tym, jak nie zwariować

-

Zamykając za sobą drzwi, zastanawia się, czy życie jest tragiczną komedią, czy komiczną tragedią.

Sally Page

Powierniczka opowieści 

Zdarzyło Wam się zareagować pustym śmiechem na to, co przynosi kolejny dzień? Czasem życie nie pozostawia wyboru, zostaje coś na kształt czarnego humoru. Dzień pierwszy porażka, dzień drugi koszmar, trzeci przynosi złe wieści, a czwartego strach wstać z łóżka.

Kiedyś zadzwonił do mnie brat i powiedział, że ukradli mu samochód. Nawet początkowo przemknęło mu przez myśl, że może tym razem zaparkował w innym miejscu, w końcu rano człowiek bywa półprzytomny, szybko jednak tę myśl porzucił. To sytuacja z tych, w których nie bardzo wiadomo co powiedzieć, zareagowałam prostym pytaniem, czyli dzisiaj rano nie potrzebowałeś kawy? Nie potrzebował…

Przypominam sobie chwile, podczas których wspólnie z przyjaciółką niemal „rechotałyśmy” z bezsilności, no bo co nam zostało? Tu pewnie należałoby podpytać specjalistę, wygląda na jakiś odruch obronny. Tak czy inaczej, nie bez powodu w naszym języku znajdują się te wszystkie stwierdzenia: śmiech przez łzy, pusty śmiech, wisielczy humor, śmiać się czy płakać i oczywiście chichot losu.

Co ciekawe ten stan ogarnia nas czasem w najmniej odpowiednim momencie. Pół biedy, jeśli rozmówca rozumie konwencję... Atak śmiechu na mszy? Pamiętam, jakby to było wczoraj, a minęło ze 40 lat.

Kiedyś spotkało mnie coś, z czym było mi wyjątkowo trudno i zaległam na kanapie, z bratem odbywaliśmy taki oto dialog, który wbrew pozorom był wyrazem troski:

Dzień pierwszy:

-Teraz trzeba zadbać o siebie – pisał do mnie.

- Dzisiaj nie jestem w stanie nawet nastawić zmywarki, a co dopiero zadbać o cokolwiek.

Dzień drugi:

- Coś lepiej?

- Tak, załadowałam zmywarkę, na resztę potrzebuję czasu.

I kolejny:

- Zmywarkę ogarnęłaś?

- Nie, dzisiaj leżę na kanapie. Jutro ogarnę. Nie mam apetytu, nie zapełnia się tak szybko.

I tak dalej.

Naznaczone czarnym humorem podejście pozwala zachować dystans i nie zwariować. Może być pomocne, gdy trudno jest rozmawiać o tym, co nas spotkało. Potrzeba czasu, a troskę można wyrazić na różne sposoby.

Tacy Finowie w sztuce zachowania dystansu osiągnęli mistrzostwo, 13 października obchodzą Dzień Porażki, o czym pisze w książce Finlandia. Sisu, sauna i salmiakki, Aleksandra Michta-Juntunen.

Jest to święto własnych pomyłek, kompromitacji i pecha. Pamięć o błędach ma nas powstrzymywać przed ich popełnianiem, ale też pomaga na siebie spojrzeć z dystansem.

I inny przykład z fińskiego podwórka:

W listopadzie 2018 roku policja w Helsinkach postanowiła podejść do sprawy pogody i listopadowych ciemności z dystansem i opublikowała na swoim koncie na Twitterze komunikat o przyjęciu zgłoszenia o zaginionym słońcu! Jak mogliśmy przeczytać w komunikacie, zaginęło ono 10 października 2018 roku około godziny 14 i od tamtej pory nie było widziane.

Finlandia. Sisu, sauna i salmiakki

Aleksandra Michta-Juntunen

I choć Człowiek lubi się śmiać. Z innych. Jak twierdził i chyba słusznie, Stanisław Jerzy Lec, to czasem warto zachować dystans także w stosunku do siebie.

Telewizję ciocia Ela ogląda rzadko. Tylko reklamy i programy, w których śpiewają piosenki. Czasem coś komentuje. Parę dni temu reklamę jakiegoś kremu czy podkładu, który „sprawia, że wyglądasz o 5 lat młodziej!” skwitowała krótkim: - No już lecę!  Wydać sześćdziesiąt złotych, żeby wyglądać na 82 lata!

Artur Andrus

Blog osławiony między niewiastami

Panie Arturze, uwielbiam ciocię Elę! Jej podejścia do urody szczerze zazdroszczę, a jeszcze bardziej dystansu do siebie.

Pozostaje nam życzyć sobie dużo dystansu i jeszcze więcej śmiechu, ale nie takiego przez łzy.

 


 Klaun z belgijskiego miasteczka Eupen.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Co ze mną nie tak?

-
Obraz
Szczęście sprzyja lepszym, zwykł mawiać kolega mojego męża, a ja w myśli dodawałam, zwłaszcza tym, którzy pochodzą z rodziny dobrze wykształconych i dość zamożnych ludzi, a do tego odziedziczyli dom po babci. Nie brakuje niestety osób, które bezrefleksyjnie głoszą podobne banały. Na przykład taki Pan W. zrobił karierę i ma się całkiem nieźle, nie wszystko się udało, bo jest po rozwodzie, a jego była żona, nie wiedzieć czemu, oczekuje od niego zrozumienia sytuacji, w jakiej się znalazła. W czasie kiedy on realizował się zawodowo, ona pracowała i wychowała dwójkę wspólnych dzieci. Pan W. uważa, że jej sytuacja jest wyłącznie jej sprawą, bo podobnie jak on mogła robić karierę, przecież jej nie zabraniał. Nie wnikam w powody, dla których Pan W. nie ma ochoty zajmować się problemami byłej żony, bywa różnie i zdecydowanie brakuje mi wiedzy, ale samo podejście W. do problemu wiele o nim mówi. Dla porządku dodam, że sytuację opisałam na podstawie jego relacji, a nie opowieści „roszczeniowej”...
Read more »

Wiek dojrzały?

-
Obraz
Całkiem niedawno miałam przyjemność zjeść kolację w towarzystwie mojej przyjaciółki J. Znamy się lat naście i zjadłyśmy razem niejedną kolację, a przy tym niejedną przysłowiową beczkę soli. J. jest starsza ode mnie zaledwie kilka lat i śmiało można powiedzieć, że to ta sama grupa wiekowa, 50 plus. Z niewielką różnicą, w moim przypadku ten plus za kilka miesięcy. Obie dostrzegamy zmiany, jakie dokonały się w nas lub w naszym życiu. Naturalnie nie są to zmiany nagłe, raczej proces, który wspólnie obserwujemy. Dostrzegłyśmy też problemy, które łączą wiele kobiet w tym wieku . W tym , czyli w jakim? Katarzyna Sobczuk w eseju Mała empiria określa go początkiem starości, ale też wiekiem środka, bo to etap, w którym dzieci (o ile je mamy) jeszcze nas potrzebują, a starzejący się rodzice zaczynają nas potrzebować coraz bardziej. I wiek, w którym denerwują nas i młodzi i starzy, co z przymrużeniem oka stwierdza autorka. Niektórzy nazywają go dojrzałym, ale jak wiadomo to tylko nazwa, bo ni...
Read more »

Kłopoty

-
Obraz
Ostatnie lata obfitują w kłopoty, których nie da się zignorować, bo zmieniają mnie i moje życie. Są zaskakujące, przełomowe i z całą pewnością poważne. Niektóre uporczywie trwają od lat, ale przybierają na mocy, czego ostatecznie należało się spodziewać, choć nie było pewności, w jaki sposób się rozwiną, pewne natomiast było, że nie będzie dobrze. Stąd chyba wrażenie, że rozwiązuję wciąż te same problemy, tylko w nowej odsłonie. Kłopot w tym, że niektóre są nierozwiązywalne, wiszą nad głową, paradoksalnie powodując ból pleców, choć głowa też boli i nie tylko metaforycznie. Nie można przeczekać, wyleżeć, przemilczeć, jak w piosence Kasi Nosowskiej i Bartosza Króla, choć można próbować, a już koniecznie trzeba przepłakać i przejść. Kolejną grupę stanowią problemy wynikające z codzienności, które przybierają raczej formę komplikacji. Gdyby nie wspomniane dwie pierwsze kategorie, byłyby zaledwie uciążliwością, a tak często przytłaczają niewspółmiernie do okoliczności. Co nie stanowi nies...
Read more »

Kobieta zawiedziona

-
Obraz
Droga Nieznajoma, jak to się stało, że pewnego dnia obudziłaś się i spostrzegłaś, że jesteś w zupełnie innym miejscu, niż zakładał plan na życie? Twoja sytuacja jest z tych nie do pozazdroszczenia, a Ty częściej smutna i przybita niż uśmiechnięta. Wszystko Cię przygnębia, świat od dawna nie ma barw, bo szarość oczywiście się nie liczy. I Ty Nieznajoma, której nikt nie zauważa albo gorzej, jest ktoś, kto od lat udowadnia Ci, jak mało znaczysz lub jak bardzo jesteś nie dość… A przecież kiedyś się kochaliście. Tylko czy to naprawdę była miłość? Ty Nieznajoma, która żyjesz nie swoim życiem.  Nie swoim, bo nikt nie pyta Cię o zdanie, a Ty już dawno straciłaś głos lub nigdy go nie miałaś. I jeszcze Ty, która właśnie opłakujesz stratę, bo on wybrał inną, na dłużej lub tylko na chwilę, a Ty czytasz właśnie, że zdradził, bo nie znalazł w domu tego, czego potrzebował, że to Twoja wina. Czujesz wstyd, dlatego nikomu nie powiedziałaś, więc i Tobie nikt nie powiedział, że zdradził, bo tak...
Read more »

O tym, co ja na to i trochę o stylu w dojrzałości

-
Obraz
Viki, bohaterka argentyńskiego serialu "Zazdrosna"  uczęszcza na terapię, która ma jej pomóc w rozwiązaniu problemów. Sceny z gabinetu psycholożki pojawiają się w każdym odcinku i choć całość ma lekki, komediowy charakter, doskonale obrazuje jak trudno zaakceptować bolesną prawdę o sobie. W rozmowach obu pań pojawia się notorycznie powracający wątek, który myślę, dotyczy nie tylko bohaterki serialu. Na wiele pytań odnoszących się do niej samej, Viki informuje, jak tę sprawę widział partner, matka lub przyjaciółka. Terapeutka z uporem wraca do pytania, a ty, co ty o tym sądzisz, czego ty chciałaś, co o tym myślałaś, zostawmy X, to jego sprawa, to jego opinia, a jak z tobą? Szybko okazuje się, że Viki nie do końca uświadamia sobie własne potrzeby, bo w życiu kieruje się chęcią sprostania pewnym standardom, wyobrażeniom i oczekiwaniom, dodam, że za wszelką cenę. Tak sobie myślę, że ja także, zapytana, dlaczego coś zrobiłam lub wybrałam, niejednokrotnie podam powód zewnętrzny...
Read more »

Przeprowadzka

-
Obraz
Przed nami przeprowadzka. Zrobiło się nieco nerwowo, a przecież mamy już pewne doświadczenie. Czas biegnie nieubłaganie, nie wszystko można drobiazgowo zaplanować, bo z uwagi na charakter zmiany, niektóre terminy poznamy dość późno. Nie to jest jednak problemem, w końcu przywykliśmy, przeprowadzek mamy za sobą tyle, że moglibyśmy obdzielić nimi kilka rodzin, a i tak średnia byłaby wysoka. Co nie oznacza, że przystępujemy do niej bez emocji, przeciwnie, sytuacja bywa napięta, zwłaszcza że zmian w naszym życiu kroi się więcej. W przypadku logistycznych przedsięwzięć, w naszej rodzinie zderzają się dwie postawy, co stanowi zasadniczy problem i prawdziwe wyzwanie. Jedno z nas lubi mieć wszystko zaplanowane, przygotowane i uzgodnione, drugie może też lubi, ale ma tendencję do odkładania na ostatnią chwilę, nie ma czasu i działa bez planu, krótko mówiąc odmienny sposób organizacji. Dwie postawy nie do pogodzenia, w sytuacjach stresowych radykalizują się, co nieuchronnie prowadzi do konflik...
Read more »

Zmagam się...

-
Obraz
Rozczarowanie to dotknięcie prawdy, tak przynajmniej twierdzi Jacek Walkiewicz. I wygląda na to, że ma rację. To, co myślimy o życiu i o nas samych z pewnością nie jest obiektywne i często właśnie rozczarowanie sprawia, że zaczynamy się zastanawiać czy dotychczasowa wersja wciąż obowiązuje. Tak się złożyło, że ostatnio na własnej skórze doświadczam jak bolesny to proces, bo owo rozczarowanie ostatecznie musi prowadzić do akceptacji rzeczywistości. Zanim jednak do tego dojdzie, toczy się walka, w związku z którą zmagam się… Zmagam się z niezgodą na to, co życie przyniosło. Zmagam się z brakiem pomysłu, jak sobie w tej sytuacji poradzić. Zmagam się z nagłą zmianą planów. I zmagam się z kiepskim nastrojem i niewygodnymi emocjami. I choć wiem, że ostatecznie trzeba będzie zaakceptować rzeczywistość i prościej byłoby przestać walczyć z tym, co nieuchronne, to wiem także, że nie będzie łatwo. Przynajmniej nie w praktyce, bo teoria to co innego. Swoją drogą nieprawdopodobne jak ...
Read more »