Czy wciąż musimy się rozwijać?

-

Ludzie są na tyle szczęśliwi, na ile sobie pozwolą.

Abraham Lincoln

 

Z każdej strony słychać, że powinniśmy się rozwijać, podejmować nowe wyzwania i wciąż przeć do przodu. Psycholożka Joanna Fils w wywiadzie dla miesięcznika Pani cytuje wypowiedź Zygmunta Baumana, który twierdził, że różnica pomiędzy nami i poprzednimi pokoleniami, polega na tym, że one wiedziały czego chcą, ale nie wiedziały jak to osiągnąć. My natomiast wierzymy, że możemy wszystko, za to nie wiemy czego chcemy.

Podobno chcieć to móc, możemy wszystko, a szczęście równa się sukces i jeśli się nie rozwijasz to się cofasz. Tylko czy to nie jest pułapka? Czy nie ulegamy nadmiernej presji?

Co się stanie, gdy choć na chwilę się zatrzymamy, po to, by wsłuchać się w swoje potrzeby?

Może wtedy właśnie okaże się, że mamy wszystko, czego potrzebujemy, tylko straciliśmy to z oczu? Albo odkryjemy coś zupełnie nowego? Życie emocjonalne i duchowe to nie tylko zdobywanie nowych umiejętności, ale przede wszystkim pielęgnowanie tego, co posiadamy.

 

Czy naprawdę potrzebujemy ciągłej zmiany? To zależy wyłącznie od nas, niektórzy tak i to w porządku, inni cenią poczucie bezpieczeństwa i stabilizację.

Marketing związany z rozwojem osobistym za wszelką cenę próbuje nam uświadomić kolejne potrzeby i skłonić do korzystania z nowych narzędzi. Żeby jednak było dobrze, trzeba umieć rozpoznawać własne potrzeby.

 

Kluczowa jest zgoda na różnorodność, jedni lubią przemieszczać się autostradami, inni po polnych drogach, a pozostali wybierają średniej prędkości ulice. Każda z tych dróg może doprowadzić nas do celu. Wybierając właściwą, gwarantujemy sobie w miarę komfortową podróż przez życie. To oczywiście ma swoją cenę, bo odsuwając się na boczny tor, być może będziemy mieli mniej, ale jest szansa, że to mniej będzie lepsze, lepsze dla nas.

 

Czy spokojne życie musi być nudne? Jak to zwykle bywa, najlepszy jest umiar. Uzależnienie od zmian, poszukiwanie ciągle nowych wrażeń, może szkodzić tak samo, jak codzienne, bezczynne leżenie na kanapie. Trzeba znaleźć złoty środek, tylko warto pamiętać, że ten środek u każdego jest gdzie indziej. Szwedzi mają na to specjalne słowo: lagom, oznacza złoty środek, idealnie wyważone proporcje, coś w sam raz. I chyba o to w życiu chodzi, o te proporcje.

 

Kiedy ostatnio pytaliście siebie:

- jak się czuję?

- czego dzisiaj potrzebuję, żeby dobrze się czuć?

- jakie teraz mam usposobienie, czy lubię spokój i ciszę, a może gwar i mnóstwo ludzi wokół siebie?

- jestem spokojna czy szybko się denerwuję, no i co mnie denerwuje?

- czy to czego doświadczam mi służy?

- czy wciąż mój ulubionym kolorem jest niebieski?

- czy nadal lubię cytrynowe lody?

- jak teraz chciałabym spędzać czas?

- kogo lubię, a z kim już nie chcę się spotykać?

Wiedzę o sobie także należy aktualizować.

Czy to konieczne, by nieustannie się rozwijać? Według mnie nie, powinniśmy zmieniać to co nie działa, co nas uwiera, a reszta to kwestia wyboru i potrzeby. Rutyna także może być dobra, o ile nam odpowiada. Choć może być i tak, jak mówi Gabriel Garcia Marquez, rutyna jest jak rdza.

Zbyt często ulegamy presji otoczenia. Gdyby jeszcze otoczenie mówiło jednym głosem. Dobrym przykładem jest temat czytelnictwa w Polsce. Statystyki są bezlitosne, słabo wypadamy na tle Europy. Ja czytam całkiem dużo, bo lubię. Zauważam jednak, jak krzywdzące są opinie na temat czytających. Pierwszy głos mówi, że Polacy nie czytają, że powinniśmy czytać więcej, z pewnością nie zaszkodzi. Drugi głos wyraża niezadowolenie wobec tych, którzy czytają, bo czytają nie to, co powinni. Za dużo literatury obyczajowej, romansów, kryminałów, za mało literatury pięknej. Komunikat jest taki, że nie wystarczy czytać, trzeba jeszcze czytać, co należy.

Jestem zła, gdy słyszę takie wypowiedzi. Wiem z doświadczenia, że żeby czytać wartościowe książki niezależnie od gatunku, trzeba przeczytać dużo średnich, a czasem nawet kiepskich pozycji, bo inaczej skąd mamy wiedzieć, co jest dobre? Może uogólniam, ale odnoszę wrażenie, że uwielbiamy oceniać innych i rzadko jesteśmy z nich zadowoleni.

 

A może Ci, co nie czytają wiedzą co robią:

 

Książki są dużo, dużo gorsze od lodów! Szkodzą na głowę. Albo nawet gorzej, na serce.

Spacerujący z książkami, Carsten Henn

 

Staram się nie oceniać i powtórzę za Mariuszem Szczygłem, że czasem zwyczajnie, potrzebna jest nam książka wypoczynkowa.

 

Lepiej nie ulegać presji, nauczmy się nie przyjmować bezkrytycznie obiegowych opinii i uważnie przyglądajmy treściom i komunikatom, które do nas docierają.

Czasem, zupełnie bez wyrzutów sumienia, pozwólmy sobie na luz i brak planów.

 

Tu trochę o poznawaniu siebie:

https://annakobietazwyczajna.blogspot.com/2023/07/o-poznawaniu-siebie.html

i zgodzie na siebie, oraz o poczuciu własnej wartości:

https://annakobietazwyczajna.blogspot.com/2023/06/zgoda-na-siebie-i-poczucie-wasnej.html

 


 

Komentarze

  1. Anonimowywtorek, 09 stycznia, 2024

    Z przyjemnością przeczytałam Twoje rozważania. W wielu przypadkach się zgadzam. Na przykład w tym że potrzebny jest umiar.
    A czytać trzeba dużo... nawet jak inni niewiele czytają.
    Wszystkiego dobrego w nowym roku.
    Stokrotka

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Annawtorek, 09 stycznia, 2024

      Dziękuję za życzenia i miłe słowa. Co do czytania, to są takie książki, które mogą być zapisywane przez lekarzy jako lekarstwo. Koją duszę. Wszystkiego dobrego dla Ciebie, a dla nas wszystkich wiele ciekawych książek w tym roku.

      Usuń
  2. Majaśroda, 24 stycznia, 2024

    Uważam, że w dzisiejszych czasach kobiety mocno stawiają na własny rozwój, ale to wynika z ich własnych chęci, a nie tego, że muszą. Kobiety bardzo często potrzebują różnych porad, dlatego warto zerknąć na stronę https://steptop.pl/ . Fajny i kobiecy poradnik.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Annapiątek, 26 stycznia, 2024

      Mnie cieszy przede wszystkim to, że chcemy i mamy odwagę się rozwijać, chciałabym tylko, żebyśmy potrafiły także się zatrzymać i korzystać z tego, czego się nauczyłyśmy. Pozdrawiam serdecznie,

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Kobieta zawiedziona

-
Obraz
Droga Nieznajoma, jak to się stało, że pewnego dnia obudziłaś się i spostrzegłaś, że jesteś w zupełnie innym miejscu, niż zakładał plan na życie? Twoja sytuacja jest z tych nie do pozazdroszczenia, a Ty częściej smutna i przybita niż uśmiechnięta. Wszystko Cię przygnębia, świat od dawna nie ma barw, bo szarość oczywiście się nie liczy. I Ty Nieznajoma, której nikt nie zauważa albo gorzej, jest ktoś, kto od lat udowadnia Ci, jak mało znaczysz lub jak bardzo jesteś nie dość… A przecież kiedyś się kochaliście. Tylko czy to naprawdę była miłość? Ty Nieznajoma, która żyjesz nie swoim życiem.  Nie swoim, bo nikt nie pyta Cię o zdanie, a Ty już dawno straciłaś głos lub nigdy go nie miałaś. I jeszcze Ty, która właśnie opłakujesz stratę, bo on wybrał inną, na dłużej lub tylko na chwilę, a Ty czytasz właśnie, że zdradził, bo nie znalazł w domu tego, czego potrzebował, że to Twoja wina. Czujesz wstyd, dlatego nikomu nie powiedziałaś, więc i Tobie nikt nie powiedział, że zdradził, bo tak...
Read more »

Kobieca samotność

-
Obraz
Jest taka książka, do której bardzo lubię wracać. Napisała ją Ewa Woydyłło, nosi tytuł Sekrety kobiet . Dlaczego lubię do niej wracać? Bo rozumie mnie jak nikt inny. I jestem pewna, że każda z nas odnajdzie w niej siebie. Wspominam o niej, bo w rozdziale Być kobietą , Pani Ewa pisze o kobiecych łzach i samotności, nie tej oczywistej, ale tej odczuwanej pośród bliskich. Opis kobiecej samotności jest dla mnie bardzo przejmujący. Porusza mnie, bo jestem niemal pewna, że każda kobieta, na jakimś etapie życia doświadczyła tego rodzaju samotności. Pani Ewa pisze tak: Samotność. Kiedy cały świat wydaje się wirować w tańcu albo kręcić się jak przysłowiowa karuzela, a ty stoisz z boku i nikt cię nie dostrzega, jakby ciebie w ogóle nie było. Samotność najgorsza bywa wtedy, gdy coś boli, lecz nikogo to nie interesuje. (…) Samotność w oczekiwaniu dziecka, które przecież jest wasze, ale tak naprawdę staje się tylko twoje, bo partner uważa, że teraz to już nie jego sprawa. Samotność z tym dz...
Read more »

Wiek dojrzały?

-
Obraz
Całkiem niedawno miałam przyjemność zjeść kolację w towarzystwie mojej przyjaciółki J. Znamy się lat naście i zjadłyśmy razem niejedną kolację, a przy tym niejedną przysłowiową beczkę soli. J. jest starsza ode mnie zaledwie kilka lat i śmiało można powiedzieć, że to ta sama grupa wiekowa, 50 plus. Z niewielką różnicą, w moim przypadku ten plus za kilka miesięcy. Obie dostrzegamy zmiany, jakie dokonały się w nas lub w naszym życiu. Naturalnie nie są to zmiany nagłe, raczej proces, który wspólnie obserwujemy. Dostrzegłyśmy też problemy, które łączą wiele kobiet w tym wieku . W tym , czyli w jakim? Katarzyna Sobczuk w eseju Mała empiria określa go początkiem starości, ale też wiekiem środka, bo to etap, w którym dzieci (o ile je mamy) jeszcze nas potrzebują, a starzejący się rodzice zaczynają nas potrzebować coraz bardziej. I wiek, w którym denerwują nas i młodzi i starzy, co z przymrużeniem oka stwierdza autorka. Niektórzy nazywają go dojrzałym, ale jak wiadomo to tylko nazwa, bo ni...
Read more »

Co ze mną nie tak?

-
Obraz
Szczęście sprzyja lepszym, zwykł mawiać kolega mojego męża, a ja w myśli dodawałam, zwłaszcza tym, którzy pochodzą z rodziny dobrze wykształconych i dość zamożnych ludzi, a do tego odziedziczyli dom po babci. Nie brakuje niestety osób, które bezrefleksyjnie głoszą podobne banały. Na przykład taki Pan W. zrobił karierę i ma się całkiem nieźle, nie wszystko się udało, bo jest po rozwodzie, a jego była żona, nie wiedzieć czemu, oczekuje od niego zrozumienia sytuacji, w jakiej się znalazła. W czasie kiedy on realizował się zawodowo, ona pracowała i wychowała dwójkę wspólnych dzieci. Pan W. uważa, że jej sytuacja jest wyłącznie jej sprawą, bo podobnie jak on mogła robić karierę, przecież jej nie zabraniał. Nie wnikam w powody, dla których Pan W. nie ma ochoty zajmować się problemami byłej żony, bywa różnie i zdecydowanie brakuje mi wiedzy, ale samo podejście W. do problemu wiele o nim mówi. Dla porządku dodam, że sytuację opisałam na podstawie jego relacji, a nie opowieści „roszczeniowej”...
Read more »

Zmagam się...

-
Obraz
Rozczarowanie to dotknięcie prawdy, tak przynajmniej twierdzi Jacek Walkiewicz. I wygląda na to, że ma rację. To, co myślimy o życiu i o nas samych z pewnością nie jest obiektywne i często właśnie rozczarowanie sprawia, że zaczynamy się zastanawiać czy dotychczasowa wersja wciąż obowiązuje. Tak się złożyło, że ostatnio na własnej skórze doświadczam jak bolesny to proces, bo owo rozczarowanie ostatecznie musi prowadzić do akceptacji rzeczywistości. Zanim jednak do tego dojdzie, toczy się walka, w związku z którą zmagam się… Zmagam się z niezgodą na to, co życie przyniosło. Zmagam się z brakiem pomysłu, jak sobie w tej sytuacji poradzić. Zmagam się z nagłą zmianą planów. I zmagam się z kiepskim nastrojem i niewygodnymi emocjami. I choć wiem, że ostatecznie trzeba będzie zaakceptować rzeczywistość i prościej byłoby przestać walczyć z tym, co nieuchronne, to wiem także, że nie będzie łatwo. Przynajmniej nie w praktyce, bo teoria to co innego. Swoją drogą nieprawdopodobne jak ...
Read more »

Kłopoty

-
Obraz
Ostatnie lata obfitują w kłopoty, których nie da się zignorować, bo zmieniają mnie i moje życie. Są zaskakujące, przełomowe i z całą pewnością poważne. Niektóre uporczywie trwają od lat, ale przybierają na mocy, czego ostatecznie należało się spodziewać, choć nie było pewności, w jaki sposób się rozwiną, pewne natomiast było, że nie będzie dobrze. Stąd chyba wrażenie, że rozwiązuję wciąż te same problemy, tylko w nowej odsłonie. Kłopot w tym, że niektóre są nierozwiązywalne, wiszą nad głową, paradoksalnie powodując ból pleców, choć głowa też boli i nie tylko metaforycznie. Nie można przeczekać, wyleżeć, przemilczeć, jak w piosence Kasi Nosowskiej i Bartosza Króla, choć można próbować, a już koniecznie trzeba przepłakać i przejść. Kolejną grupę stanowią problemy wynikające z codzienności, które przybierają raczej formę komplikacji. Gdyby nie wspomniane dwie pierwsze kategorie, byłyby zaledwie uciążliwością, a tak często przytłaczają niewspółmiernie do okoliczności. Co nie stanowi nies...
Read more »

Życzliwość, a raczej jej brak

-
Obraz
Iwona Opiełka w książce Trener osobisty przytacza taką oto przypowieść: U bram danego miasta siedział starzec, zagadnął go przechodzący obok wędrowiec. - Przybywam z dalekiej krainy, powiedz mi człowieku, jakich ludzi tu znajdę? - A jaka jest Twoja kraina? Jacy ludzie w niej mieszkają? – zapytał starzec. - Niedobrzy, dlatego ją opuściłem. Pełno w nich złości i nienawiści, są nieprzyjaźni i zawistni. - Tu nie znajdziesz innych, będą tacy sami - odparł starzec. Kolejnego dnia inny wędrowiec zagadnął starca i zadał mu to samo pytanie. Starszy mężczyzna, podobnie jak poprzedniego dnia, odpowiedział tym samym pytaniem: - Jacy ludzie mieszkają w Twoim kraju? Tym razem padła zupełnie inna odpowiedź: - Dobrzy i mądrzy, ofiarni i życzliwi. - Takich ludzi znajdziesz także tu, zostań, by się przekonać. Nie chcę przez to powiedzieć, że tylko od naszej otwartości i postrzegania świata zależy jakich ludzi spotykamy na swojej drodze. To oczywiste, i takich i takich. Jednak nas...
Read more »