Dojrzałość?

Staram się nie rozmyślać zbyt wiele o swoim wieku, bo i po co? Nic miłego z tego nie wyniknie.

Cytat pochodzi z felietonu Macieja Stuhra Sztafeta pokoleń (Zwierciadło). Autor opisuje spotkania z młodymi ludźmi i punktuje różnice, które zaobserwował. W akceptacji tych różnic widzi wyzwanie. Podzielam to zdanie, czasem akceptacja przychodzi z łatwością, innym razem musimy się napracować, bo teraźniejszość burzy zastany przez nas porządek świata. Dzisiaj jednak nie o różnicach lecz o dojrzałości. 

Dojrzały wiek nie oznacza automatycznie dojrzałości, to jasne. Nie wiem, na ile możemy obiektywnie ocenić własną dojrzałość lub jej brak, z pewnością jednak możemy ją poczuć. Ja czuję się dojrzała, choć dopiero od niedawna i niestety nie zawsze. Dojrzałość to proces, zdarza mi się zareagować lub zachować zupełnie niedojrzale. 

Postrzegam dojrzałość, jako swego rodzaju życiową mądrość, którą można zyskać wyłącznie przez doświadczenie. Towarzyszy jej świadomość, że zmieniać możemy tylko siebie, nigdy kogoś. Nie zawsze udaję się wpłynąć na to, co nas spotyka, ale na to, co z tym zrobimy już tak. To również wzięcie odpowiedzialności za swoje życie i własne wybory, poczucie sprawczości i akceptacja rzeczywistości, takiej jaką ona jest. Świadomość że nie wszystko od nas zależy, że czasem możemy być bezsilni wobec zdarzeń i tego, co przynosi życie. Taki rodzaj pokory, rozumienie, że życie to zmiana, że nie ma w nim nic stałego, że może być w nim dobrze ale bywa też okropnie. Nie wyklucza oczywiście błędów, pomyłek czy wręcz popełniania głupot.

W sprawie tego ostatniego pociesza mnie taka myśl:

Odrobina głupoty jeszcze nikomu nie zaszkodziła. Trzeba tylko uważać, żeby nie zaczęła dominować i za nadto się nie rozprzestrzeniła. 

Spacerujący z książkami, Carsten Henn 

Dojrzała osoba to nie chodzący ideał, tylko człowiek, który owszem popełnia błędy ale bierze za nie odpowiedzialność. 

Czasem z córką odbywamy taki oto dialog: 

- M. mówi – jesteś najlepszą matką świata.

- To łatwe jak się ma taką córkę – odpowiadam na to.

- Czasem Ci coś nie wyjdzie – kontynuuje M.

- I dobrze, gdyby tak nie było, co by powiedziały inne matki? 

To oczywiście pewien rodzaj okazywanej czułości. Nie jestem najlepszą matką świata, staram się być zwyczajnie dobrą matką. Nie ma ideałów, a gdyby były, mogłoby to być nieznośne. 

Dojrzałość nie pojawia się znikąd potrzeba świadomych poszukiwań, przemyśleń i wyciągania wniosków. Rodzi się przez proces uczenia się na własnych błędach. 

Żeby „uczyć się na własnych błędach”, trzeba ten błąd dobrze rozpoznać. Nie tylko zrozumieć intelektualnie i ponarzekać, ale też przeżyć wszystko, co dane doświadczenie niesie. Upokorzenie, zranienie, wściekłość, żal, poczucie winy. Trzeba te uczucia w sobie „pomieścić” pozwolić im w sobie pomieszkać.

Danuta Golec

Żyj wystarczająco dobrze, Agnieszka Jucewicz, Grzegorz Sroczyński

Czasem bywa też sztuką nieradzenia sobie, przyzwolenia na słabszy okres, zaopiekowania się sobą i dania odrobiny czasu, by z nową energią móc zająć się własnym życiem. Jest przyznaniem sobie prawa do odczuwania emocji, bez pośpiechu, nie tylko pozytywnych, także tych trudnych.  

Kiedy czuje pani, że trudno pani sobie ten świat poskładać, jak pani sobie z tym radzi? 

Nie radzę sobie. Miewam okresy bezradności. Są takie momenty – jak mówi każdy dobry psychoterapeuta – w których nie będziesz udawał, że sobie radzisz, tylko przez jakiś czas nie będziesz sobie radził.

Magda Umer

Jak mieć w życiu frajdę. Rozmowy Kasi Stoparczyk.

Myślę, że dojrzała postawa polega na uświadomieniu sobie i przepracowaniu deficytów, które mamy z dzieciństwa i zaakceptowaniu faktu, że teraz jesteśmy dorośli i sami odpowiadamy za swoje życie.

 I w końcu dojrzałość to umiejętność stawiania granic. 

 Dzisiaj życzę, by z Waszą dojrzałością było Wam w życiu dobrze.