Marudzenie i narzekanie

Kiedyś o tym napomknęłam, dzisiaj chciałabym się przyjrzeć zagadnieniu trochę bliżej. Chodzi o narzekanie i marudzenie. Czasem myślę, że to nasza narodowa cecha. Są osoby, które strach zapytać co słychać, bo nie przestają opowiadać o tym, jak jest fatalnie, a jeśli chcielibyśmy coś wtrącić, udowodnią nam, że mają gorzej. Tylko spróbujmy podpowiedzieć jakieś rozwiązanie. Wtedy natychmiast otrzymamy odpowiedź, że łatwo mówić, że się nie da i oczywiście, dlaczego się nie da. Zwykle nie oni są temu winni. Jestem przekonana, że niemal od razu każdemu z nas staje przed oczami, mniej lub bardziej znajoma osoba z taką przypadłością. 

W dodatku Polacy rzadko są tak naprawdę zadowoleni. Zwykle znajdzie się jakaś łyżka dziegciu w beczce miodu.

Nie mam na myśli osób, które swoją opowieścią chciałaby nas zatrzymać na dłużej, bo są samotne. Chodzi o tych, którzy zawsze mają najgorzej. Zbyt wiele spotkań zamiast od słów „jak miło Cię widzieć” rozpoczyna się od narzekania.

Ponieważ czasowo mieszkam za granicą, funkcjonuję w środowisku międzynarodowym. Dochodzę do wniosku, że w dziedzinie marudzenia jesteśmy mistrzami. Nie chcę przez to powiedzieć, że uważam obcokrajowców za lepszych od nas. Co to, to nie. W narzekaniu najlepsi jesteśmy my, ale za to robimy wrażenie na innych nacjach gościnnością i otwartością. Podczas odwiedzin u znajomych Francuzów, gospodarz powiedział nam, że są regiony we Francji, w których zaproszenie do domu nowych znajomych, zajmuje średnio 4 lata, poczuliśmy się naprawdę zaszczyceni, bo znamy się zaledwie od roku.

Belgowie są pomocni, mili i życzliwi. Od samego rana uśmiechają się, życzą wszystkim miłego dnia i uprzejmie do mnie mówią merci m'dame. Nagle w wielu czterdziestu kilku lat z kobiety zwyczajnej stałam się m'dame. Za to bezlitośnie przepychają się w tramwaju. I nie spieszą się, niby dobrze, ale dla kogoś wychowanego w Polsce, ta opieszałość może być nie lada wyzwaniem.

Norwegowie nie mają w słowniku określenia „kombinować” - czy wyobrażacie sobie nasz kraj bez tego słowa? Pewnie byśmy wykombinowali jakieś inne.

Czesi podobno na wyścigi mówią dzień dobry.

Ale to właśnie tego uśmiechu, uprzejmości i życzliwości brakuje mi, gdy wracam do domu w Warszawie, bo pani z pobliskiego Netto zupełnie inaczej nastraja mnie na rozpoczynający się dzień (muszę zaznaczyć, że to skrajny wyjątek). Wzorem Belgów powinniśmy trochę zwolnić, choć może, nie aż tak. Jesteśmy zagonieni, poirytowani i często nieuprzejmi. Ja się staram, bo uważam, że jeśli chce się zmian, należy zacząć od siebie.

Zdarzyło Wam się, że jakaś krótka, miła wymiana zdań poprawiła Wam nastrój, sprawiła, że się uśmiechnęliście? Mówiąc językiem mojej córki, zrobiła Wam dzień? Mnie się to przytrafia regularnie.

Jak każdy mam powody do marudzenia, do narzekania także, czasem pomarudzę i ponarzekam do bliskich, szczególnie gdy mamy różnice zdań w podejściu do porządku (choć mąż już mi to wyjaśnił: „kobiety sprzątają, żeby było czysto, a mężczyźni – żeby nie było brudno”). Staram się nie wylewać frustracji na innych, wszyscy mamy problemy, z czymś zmagamy, nigdy nie wiem z czym mierzy się osoba, z którą rozmawiam. Jak jest kłopot, to warto pomarudzić, wyżalić się, ale trzeba znaleźć życzliwą osobę, zaprosić przyjaciółkę na wino, umówić się z przyjacielem na spacer albo pozawracać głowę naszym bliskim, ale żeby tak na klatce schodowej, napotkanej przypadkiem osobie?

Narzekamy na pracę, finanse, kolejki, zdrowie, polityków (tu czasem robię wyjątek), drożyznę, pogodę, sąsiadów, współpracowników, szefa. No dobrze, powiecie, że jest na co narzekać, ale czy od marudzenia coś się zmieni?

Jest jeszcze druga strona medalu. Moja mama ma wysoki, a raczej zbyt wysoki poziom akceptacji i z natury niewiele narzeka, więc jak zadzwonię i nie będę wnikać, rozmowa będzie wyglądała mniej więcej tak:

- Cześć mamuś, co u Was?

- U nas? Po staremu, wszystko dobrze, a u Was?

- U nas też bez zmian.

Koniec rozmowy.

Jeśli ktoś ma inaczej, to może jest łatwiej. Zadajesz pytanie, co słychać i słuchasz albo udajesz, że słuchasz, najczęściej o dobrze znanych Ci już problemach.

Jest jeden wyjątek, przyznam uczciwie, zimą narzekam na zimno, a latem na gorąco, słabo sobie radzę z akceptacją temperatur innych niż umiarkowane. W końcu nikt nie jest doskonały, prawda?

No, to sobie ponarzekałam na narzekanie.

Życzę dużo uśmiechów, uprzejmych sprzedawców i tego, by drobne, miłe sytuacje, jak najczęściej „robiły” Wam dzień.

Stokrotko to dowód na to, że czasem zachwycają nas te same miejsca.