Dyskryminacja okiem Matki Polki

Mój syn czytając „matczyne mądrości”, zwrócił mi uwagę, że piszę do kobiet i dla kobiet, a mężczyzn również dotykają kryzysy. Ma rację, a skoro tak, to oznacza, że ja panów dyskryminuję. Córka dodała, że świat dzisiaj jest zdecydowanie bardziej różnorodny i w tej sytuacji niespecjalnie się popisałam. Na domiar złego, albo dobrego, otrzymałam też kilka informacji, że wśród skromnej grupy osób czytających moje wpisy zdarzają się panowie, bardzo im dziękuję i spieszę z przeprosinami. Te sygnały spowodowały, że piszę teraz bardziej ogólnie. Choć problemami typowo męskimi raczej się nie zajmę, chyba, że pomogą panowie z mojego otoczenia, to faktycznie duża część kłopotów i odczuć jest uniwersalna, zwyczajnie ludzka.

Ponieważ jest czerwiec, Miesiąc Dumy, swoiste święto bycia sobą - to dzisiaj o równości, nierówności i dyskryminacji.

Od ponad 2 lat żyję w kraju, który w tym roku razem z Maltą i Danią znalazł się w pierwszej trójce krajów Unii Europejskiej z najwyższym poziomem równouprawnienia, według najważniejszego rankingu badającego poziom równouprawnienia osób LGBT+. Pochodzę z kraju, który czwarty rok z rzędu zajmuje ostatnią pozycję wśród krajów UE we wspomnianym rankingu (ILGA-Europe). Dzięki temu znam perspektywę z obu stron. Problem dyskryminacji jest oczywiście znacznie szerszy, dużo mówi się o równych prawach kobiet i mężczyzn, dyskryminacji rasowej czy dyskryminacji ze względu na wiek.

Belgia to kraj, w którym nikogo nie dziwi para jednopłciowa trzymająca się za ręce i tęczowe flagi przed domami, na ulicach różnorodność kulturowa jest normą, a choć kraj ten ma swoje problemy to brak tolerancji do nich nie należy. Do szkół nie trzeba wysyłać kontroli, by sprawdziła dlaczego uczniowie LGBTQ+ czują się w niej dobrze i bezpiecznie, bo młodzież w tutejszych szkołach może otwarcie mówić o swoich potrzebach, a tym, co jest istotne w kształtowaniu młodego pokolenia jest wzajemny szacunek. I choć zdarzają się wyjątki, to normą jest tolerancja.

Jak to wygląda w Polsce, nie muszę pisać. I w zasadzie nie statystyką i polityką chciałabym się zająć, w tym świetni są publicyści, tylko emocjami z punktu widzenia Matki Polki.

Dzisiaj przytulam wszystkie dzieci, które z jakiegokolwiek powodu w naszym kraju są dyskryminowane i równie mocno chcę przytulić ich rodziców, bo oni każdego dnia zmagają się z lękiem o własne dzieci i ich przyszłość. To oni słuchają bolesnych i lekceważących słów oraz krzywdzących opinii. Na rodzinnych imprezach docierają do ich uszu niewybredne żarty. Martwią się, czy ich dziecko nie zostanie napiętnowane i czy sobie z tym poradzi. Wspieram wszystkich, którzy w takiej sytuacji są przy swoich dzieciach, którzy potrafią się zatrzymać, zauważyć, wysłuchać i potraktować poważnie odczucia i doświadczenia swojego dziecka. I mam tu na myśli wszystkie rodzaje dyskryminacji. Wspierajmy nasze dzieci, to nasza rola, traktujmy je poważnie i bądźmy przy nich, gdy przeżywają trudne chwile. Czasem mają tylko nas.

Miasto, w którym przyszło mi teraz mieszkać nie płynie mlekiem i miodem, ale tutaj jest miejsce dla różnorodności, a ona wzbogaca ten kraj i czyni go dobrym miejscem do życia. Na początku z zaciekawieniem przyglądałam się różnym kolorom skóry, pięknym etnicznym strojom, wymyślnym fryzurom, był to obraz znacznie różniący się od polskiej ulicy, teraz tego nie widzę, przywykłam do tego widoku i stał się on dla mnie częścią codzienności. Dlaczego coś, co jest naturalne w tak wielu społeczeństwach nadal stanowi źródło bólu wielu rodzin w naszym kraju?

Czasem niewiele możemy zrobić na poziomie ogólnym, ale możemy być bardziej wrażliwi i uważni w naszym środowisku, bo być może obok nas siedzi mama dziecka ze specjalnymi potrzebami, a po drugiej stronie tata, którego serce boli, bo jego syn jest wytykany palcami z powodu swojej orientacji. Uważajmy na słowa, nie śmiejmy się z krzywdzących żartów, nie nośmy świadectw z czerwonym paskiem naszych dzieci do znajomych, których dzieci powtarzają klasę, wykazujmy się wrażliwością i przede wszystkim wspierajmy naszych bliskich, niech mają w nas oparcie.

Wiem, że nie zawsze jesteśmy świadomi, że komuś robimy przykrość, czasem nie dostrzegamy tego, co dla innych jest oczywiste, wtedy bądźmy otwarci na sygnały płynące z naszego otoczenia i posłuchajmy co mówią nasze dzieci. One często widzą wyraźniej niż my i możemy się od nich wiele nauczyć.

Pozdrawiam wszystkich, którzy kiedykolwiek trafią na mojego bloga, Was kochane kobiety, Was drodzy panowie i Was wszystkich, którzy nie sytuujecie się w żadnej z tych grup.

Marzę o tym, by każdy miał swoje miejsce w społeczeństwie.

W książce Oslo, miasto, które oddycha Marta Hopfer – Gilles  przytacza fragment przemowy norweskiego króla Haralda V. Monarcha odpowiada w niej na pytanie czym jest Norwegia, zdaniem autorki to głos, który wywołuje prawdziwą refleksję nad kondycją społeczeństwa:

„Norwegowie są młodzi i starzy, wysocy i niscy, zdrowi i poruszający się na wózkach. Coraz więcej z nich ma ponad 100 lat, Norwegowie są bogaci, biedni i tacy, którzy sytuują się pośrodku. Jedni lubią piłkę nożną, piłkę ręczną, wspinać się na szczyty górskie i żeglować, a inni wolą rozsiąść się na sofie. Norwegowie to dziewczyny, które kochają dziewczyny, chłopcy, którzy kochają chłopców i dziewczyny i chłopcy, którzy kochają się nawzajem.”

Marzę o takiej akceptacji i tolerancji w naszym kraju.

A to już wypowiedź premiera Belgii, kraju, który w tym roku świętuje 20 rocznicę zatwierdzenia małżeństw tej samej płci:

 „Miłość zwycięża od 20 lat i każdego dnia kontynuujemy działania na rzecz równych praw” – powiedział premier Belgii, Alexander De Croo - „Razem będziemy walczyć, aż wszyscy w naszym kraju będą mogli być sobą i kochać się bez strachu. Miłość wygrywa. Zawsze.”  (źródło: Niedziela.be).

Póki co, mój wpis otrzymał akceptację mojej córki M.