Czarny kot

Zaprzyjaźniłam się ostatnio z pewnym czarnym kotem, mieszka po sąsiedzku. Przyznam, że nigdy nie miałam kota i niewiele o nich wiem, poza tym, że jak czarny przebiegnie drogę to… No wiadomo nieszczęście, trzy kroki do tyłu, żeby odczynić urok. Jestem dorosła, nawet bardzo dorosła, całkiem wyedukowana i dość świadoma, zatem nie wierzę w przesądy. Tyle teoria, bo jednak gdzieś z tyłu głowy są obecne, no bo dlaczego nie kładę pudełka z nowymi butami na stole, odkąd usłyszałam, że buty na stole to kłótnia w rodzinie. Nie żeby kłótnie w rodzinie były mi obce, bez obuwia na stole także się zdarzają, więc o co chodzi? Zaklinanie rzeczywistości czy raczej przekonania, które ktoś kiedyś nam zaszczepił? A może na wszelki wypadek?

Podobnie z czarnym kotem, niby nie wierzę, ale dlaczego jak rudy lub biały przebiegnie drogę, nawet tego nie zauważam, ale czarny… Czarny to zupełnie inna historia, wzbudza niepokój, a przynajmniej daje się zauważyć.

Jak silne potrafią być przesądy? Niektóre bardzo, nie poddają się rozsądkowi, no i niemal każdy ma swoje ulubione. Oczywiście nie należy ich traktować serio, o czym można się przekonać, mieszkając w pobliżu czarnego kota, wtedy to stworzenie przebiega drogę tyle razy, że nie sposób policzyć. A jednak są wśród nich takie wierzenia, obok których nie można przejść obojętnie. Jedna z moich koleżanek z pracy wspomniała kiedyś, że posiada coś na kształt laleczki voodoo i rozprawia się z nią, a raczej za jej pomocą z osobami, które zajdą jej za skórę. Byłam co najmniej skonsternowana, no bo skąd taki pomysł? Metoda na rozładowanie emocji, nieszkodliwe dziwactwo, rodzaj zemsty czy jednak coś niepokojącego? Nie sposób rozstrzygnąć, ale na myśl o tym, że być może w jakiś sposób nadepnęłam jej na odcisk, robi mi się co najmniej niekomfortowo. Nieco upiorne, prawda?

Horoskopy? Niekoniecznie, ale te gazetowe zwykle nie niosą ze sobą tak negatywnych emocji. Do wróżki natomiast raczej nie odważyłabym się pójść, choć przecież nie wierzę we wróżby. Ale wierzę, że są na świecie rzeczy i zdarzenia niewytłumaczalne. Poza tym i to chyba najważniejsze, słowa wróżki zostałyby ze mną na zawsze, a słowa mają ogromną moc, co do tego, nie mam najmniejszych wątpliwości. Czyli lepiej nie kusić losu?

Są przekonania, które powtarzamy chyba od pokoleń, pewni ich słuszności. Kto z nas nie słyszał przestrogi wygłaszanej w trakcie wspólnego przygotowywania ciasta, nie jedz surowego, bo będzie Cię bolał brzuch. Nigdy mnie nie bolał, a sama powtarzam to zdanie swoim dzieciom, choć one też twierdzą, że nigdy nie bolał. Cóż, to chyba na wszelki wypadek, bo gdyby jednak bolał, mam na swoją obronę stare jak świat, a nie mówiłam?

Przesądy przesądami, mają jakąś historię, niektóre są z nami od zawsze i choć już nie robią takiego wrażenia, coś w sobie mają, co sprawia, że nie dają o sobie całkiem zapomnieć. Niemal odruchowo nie przechodzę pod drabiną i siadam, gdy z jakiegoś powodu muszę zawrócić po wyjściu z domu, a przecież mam się za osobę racjonalną. Pewnie powinnam zweryfikować to przekonanie, chyba że potraktuję nieszkodliwe przesądy, jako rodzaj rytuału, no bo jakoś je muszę potraktować, by wyjść z tego z twarzą.

Przesądy faktycznie nie mają żadnego wytłumaczenia, co innego przysłowia. Bardzo je lubię, choć nie wszystkie. Mają w sobie pewną ludową mądrość i może niektóre straciły na aktualności lub przestały być zrozumiałe, to inne często jednym zdaniem pozwalają opisać rzeczywistość. W dodatku dodają kolorytu codzienności.

To co z tym czarnym kotem? Wpadł dzisiaj do mojego domu, chowając się przed deszczem, dał się pogłaskać, uciął sobie drzemkę na kanapie i wzbudził wyłącznie pozytywne emocje. Co dowodzi, że nie taki diabeł straszny jak go malują i najlepiej weryfikować swoje przekonania, zwłaszcza jeśli dotyczą realnych i ważnych spraw, a nie zwyczajnych przesądów.

Więcej i zupełnie na poważnie o przekonaniach było tu:

https://annakobietazwyczajna.blogspot.com/2024/07/przekonania.html

Kłębek

Zwinięty w kłębek

Snuje sen.

Jacek Cygan, Krótkotek