Wściekam się

Wściekam się. Wreszcie. To nie jest dla mnie naturalny stan, jestem grzeczną dziewczynką, tyle że czas, który w moim życiu nastał, powoduje zmiany nastroju, na które chyba nie byłam gotowa. Ich intensywność tylko z pozoru utrudnia życie, bo można je wykorzystać do własnych celów. Na przykład to, że się wściekam, jest znacznie wygodniejsze niż ewentualne użalanie się nad sobą.

Wściekam się, kiedy czytam, co kobieta po pięćdziesiątym roku życia powinna i czego nie powinna. Wściekam się z powodu stereotypów dotyczących dojrzałych kobiet. Do białej gorączki doprowadzają mnie infantylne nagłówki: pięćdziesięciolatko łap 50 złotych i biegnij do… Naprawdę? Czy ja się czepiam, czy to naprawdę brzmi lekceważąco?

Dlaczego wciąż pozwalamy, żeby ktoś inny decydował o naszej atrakcyjności? Dlaczego atrakcyjność ma zależeć od opinii z zewnątrz lub ogólnie przyjętego kanonu urody? Dlaczego wciąż to przeżywamy? Może pora skorzystać z zasobów, które mamy i zmienić podejście, bo w końcu, czym jest owa atrakcyjność? Kto o niej decyduje? I czy najważniejsze nie jest pytanie, czy sama siebie lubię? Czy mi ze sobą dobrze? Jeśli tak, to w porządku. Nie? Może czas coś zmienić? Dla siebie, nie dla kogoś, bo właśnie dla siebie mam być widoczna. Mogę być umalowana albo nie, mieć farbowane włosy albo srebrne, mogę być w dresie lub w sukience, uśmiechnięta czy zasępiona, każdy wybór będzie w porządku, bo zależy od dnia, nastroju lub tylko od wyboru zupełnie bez powodu.

Susan Sontag już pięćdziesiąt lat temu w swoim tekście The Double Standard of Aging pisała o tym, że kobiety mogą się starzeć wbrew stereotypom bez zażenowania. Warto o tym pomyśleć jak najwcześniej i świadomie porzucić bycie miłą, usłużną i pełną wdzięku, a zamiast tego rozwijać w sobie mądrość, kompetencje i siłę. Nie musimy być młode tak długo, jak to tylko możliwe, możemy być dojrzałe i pozwalać, żeby nasze twarze i ciała były świadectwem naszych przeżyć.

Przypływ. O emocjach i seksualności dojrzałych kobiet, Alicja Długołęcka

A moja wartość? Kto ma o niej decydować? Czy jakiś model życia jest tym właściwym? Czy ktoś ma na to jakąś odpowiedź? Życie układa się tak, jak się układa, naturalnie nie bez naszego udziału. Z każdej strony można usłyszeć o złych i dobrych wyborach życiowych, niespełnieniu, rozgoryczeniu. Przyznam, że tego ostatniego boję się najbardziej, bo nieuchronnie prowadzi do zgorzknienia, a wściekłość i wewnętrzny bunt może przed nim uchronić.

W wieku, w którym jestem, wszystkie mamy za sobą dość długą historię i pewien bagaż, nie zawsze chciany. W dodatku z dużym prawdopodobieństwem „jesteśmy po przejściach”, czym by one nie były.  Wiele kobiet z mojego otoczenia wita swoją 50 w „samotności”, bo dotychczasowy partner przeżywa drugą młodość, czasem życie tak się ułożyło, że z zupełnie innego powodu kobiety są same, niektóre dokonały takiego wyboru. Są też te, które mają kogoś bliskiego, tylko nie wiadomo kiedy, bliski stał się jakby mniej bliski, żeby nie powiedzieć zupełnie daleki. Nie brakuje również dziewczyn, które mają udane związki. Bywa różnie, na pewno nie zawsze było różowo, ale przetrwałyśmy, mamy w sobie siłę, to pewne.

Czytam o kobietach, które w życiu postawiły na rodzinę i dzisiaj żałują,  inne postawiły na karierę i także żałują, a nawet te z nas, które szukały równowagi, ze swoich wyborów niekoniecznie są zadowolone. Co świadczy o tym, że w życiu nie można mieć wszystkiego, ale też o tym, że decyzje, które kiedyś podjęłyśmy, doprowadziły nas do tego momentu w życiu. Nieważne czy dzisiaj oceniamy je jako dobre czy nie, dały nam doświadczenie i zmieniły w dojrzałe kobiety. Do czego zmierzam? Do tego, że dzisiaj warto z tej dojrzałości czerpać.

Dojrzały wiek, jak każdy inny niesie ze sobą pozytywne i negatywne strony, a jednak w przestrzeni publicznej często zaklina się rzeczywistość. Każe nam się na siłę doceniać zalety. Jest jakaś presja, by czuć się dobrze i zawsze wyglądać świetnie albo odwrotnie, to dramat, bo zdaniem niektórych zmieniamy się w „stare baby”. Tymczasem każda z nas powoli sama musi dojść do etapu, w którym wypracuje swoją dojrzałość, bo ona oczywiście może, ale nie musi nadejść. Bez dojrzałości starość też przyjdzie, jeśli tylko uda nam się żyć wystarczająco długo. 

Zachęcam do kwestionowania tego, co słyszymy, do szczerości wobec siebie i najlepiej do szczerości wobec innych kobiet. Do zdawania pytań, jak te na początku wpisu. Do wściekania się, jeśli tylko mamy powód. Do niezgody na nie nasze powinności lub na to, co niby nie wypada. Do stworzenia takiej wersji dojrzałości, która będzie własna, i w której będziemy się czuły wystarczająco dobrze.

Wściekam się również na to, że do swoich wniosków dochodzę tak powoli, a chciałabym nieco szybciej, bo jak już je wypracuję, czuję ulgę. Za to wściekłość jest dla mnie sygnałem, że na coś nie ma we mnie zgody.

Napisałam ten tekst wiele tygodni temu, w niedzielę przygotowywałam go do zamieszczenia na stronie, a wieczorem obejrzałam film, który postawił kropkę nad i. Przepiękne! Bardzo polecam. Chętnie dodałabym ten tytuł do wpisu o filmowej wersji dojrzałości. Film o kobietach, codziennej presji i uczeniu się życia w zgodzie ze sobą.