Konflikty wewnętrzne

-

Wspaniale byłoby być tak spójnym jak to tylko możliwe, w idealnym świecie mogłabym zawsze mówić, robić i myśleć to samo. Jeszcze lepiej byłoby nie walczyć ze sobą i nie doświadczać wewnętrznych konfliktów. Na poziomie fundamentalnym owa spójność jest dla mnie istotna i dlatego są chwile, w których nie godzę się na żadne kompromisy. Niestety to tylko chwile. Na co dzień rzecz ma się zgoła inaczej, bo w tych codziennych, często błahych sytuacjach popadam w konflikty wewnętrzne, świadomie lub nie. Mam obawę, że częściej  nieświadomie, co generuje złość, psuje humor lub choćby tylko powoduje rozczarowanie.

Popadam w konflikt wewnętrzny, kiedy zgadzam się na wizytę u znajomych, w których towarzystwie się męczę, no ale jak z tego wybrnąć? Znamy się przecież tyle lat, tylko, że miałam już nie robić tego czego nie chcę. Tyle teoria.

Popadam, kiedy mając zły humor czepiam się pozostałych domowników, bo wtedy siebie nie lubię, a jednak to silniejsze ode mnie. I często wiem, że to robię, nawet mam na to usprawiedliwienie, wtedy denerwuje mnie to, co denerwuje zwykle, tylko mając lepszy nastrój przymykam oko.

I popadam w kolejny konflikt, bo nie powinnam przymykać oczu tylko wyjaśnić sprawę.

Popadam, kiedy mówię tak, a chciałabym powiedzieć dajcie mi dzisiaj święty spokój.

Popadam, kiedy doskonale wiem, że powinnam wstać z kanapy, ale ona ma szczególną moc przyciągania.

I wtedy, gdy oszukuję samą siebie, że od jutra nie sięgam po słodycze. Stop. Nie oszukuję, przecież w to wierzę i mam taki głęboki zamiar tylko nie zawsze potrafię wytrwać, co oznacza, że popadam w kolejny konflikt.

Popadam, kiedy poirytowana muszę siebie przekonywać, że skoro tyle zapłaciłam za usługę to mogę ją zareklamować.

I wtedy, kiedy znowu mam nadmierne oczekiwania, a miałam już nie mieć.

Także wtedy, kiedy czuję się sfrustrowana jako matka lub żona, nie mówiąc o frustracji, którą czasem czuję próbując się porozumieć z nastolatką.

I kiedy tłumaczę sobie, że mam już 50 lat i powinnam lepiej dbać o własne sprawy.

Także wtedy, kiedy wiem, że należy zrobić więcej, a nawet bardzo bym chciała zrobić więcej, ale nie potrafię, bo są powody dla których mogę zrobić tylko tyle.

Popadam, kiedy utykam w przeszłości, a miałam być tu i teraz.

Popadam, kiedy widzę, że to czego się nauczyłam, świetnie sprawdza się w teorii, a w życiu to różnie.

I jednocześnie myślę sobie, że gdyby nie te wszystkie powinności, konieczność lub potrzeba zwracania uwagi na innych ludzi, słabsze momenty i wątpliwości, świat byłby miejscem nie do wytrzymania, a my przestalibyśmy być ludźmi. Nie sposób wyobrazić sobie, że wszyscy skupiamy się wyłącznie na sobie, jesteśmy bezwzględnie asertywni, działamy zadaniowo i zawsze spójnie. Wtedy może nie byłoby konfliktów wewnętrznych, za to świat byłby pełen konfliktów międzyludzkich.

Konflikt wewnętrzny jest wpisany w życie i chyba trzeba się pogodzić z faktem, że zawsze będziemy rozstrzygać pomiędzy tym czego chcemy, a tym co powinniśmy, tym co możemy, i oczywiście tym o czym marzymy, a żeby było trudniej, wszystko podlane sosem z emocji i nastrojów. Jednak życzę Wam jak najmniej wewnętrznych konfliktów, przynajmniej tych poważnych, a gdy już się zdarzą, wyrozumiałości dla siebie.

Wiosna to bezwzględnie moja ulubiona pora roku.

Komentarze

  1. E.S.sobota, 10 maja, 2025

    Tak ciężko jest to wszystko wyważyć...Ja jako OWW,mająca za sobą trudne dzieciństwo,rózne niedobre doświadczenia i deficyty,próbowałam kiedyś oswoić swoje wewnętrzne dziecko i odnaleźć tak zwany zdrowy egoizm.Częściowo się udało,ale niestety chyba się zagalopowałam i popadłam w skrajność albo nie spodobało się to ludziom w okół.Bo odkąd zaczęłam stawiać na siebie,znajdywać czas na własne przyjemności i mieć odwagę do wyrażania własnego zdania to towarzystwo w okól mnie się jakby wykruszyło.Niektórzy znikneli na zawsze,inni oddalili a cześć zdystansowała.Nie powiem,żeby mi z tym było jakoś bardzo źle,bo jakby "śmieci się same wyniosły" ,ale przyznaje,że powstaje także mur między tymi na których mi zależy :( Przez ten właśnie wewnętrzy konflikt,gdzie nie wiem po której stronie stanąć,a potwory z przeszłości podpowiadają chronić własne ''ja''
    Simera

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Anna Kobieta Zwyczajnasobota, 10 maja, 2025

      Myślę, że wyznaczanie granic nie jest łatwym zadaniem i na początku faktycznie czasem bronimy ich za bardzo. Jest to zupełnie normalne, potrzeba czasu, żeby rozeznać się w swoich potrzebach, a i wtedy błędów się nie uniknie. W związku z tym staram się kierować dwoma zasadami. Pierwsza z nich dotyczy tego, że ja jestem ważna, ale inni też są ważni, a druga mówi o tym, że mogę się ugiąć, zrobić coś, co narusza moją wygodę czy granice, ale powinna to być moja decyzja, nikt nie może mnie do tego przymuszać. Czasem się tak zdarza, że kieruję się powinnością czy poczuciem obowiązku i to też jest w porządku, bo taką właśnie podejmuję decyzję. Bardzo mi przykro, że potwory z przeszłości z Tobą mieszkają, takich gadzin trudno się pozbyć, chodzą za nami wszędzie i wciąż uprzykrzają życie, dobrze jednak trzymać je na dystans.

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Kobieca samotność

-
Obraz
Jest taka książka, do której bardzo lubię wracać. Napisała ją Ewa Woydyłło, nosi tytuł Sekrety kobiet . Dlaczego lubię do niej wracać? Bo rozumie mnie jak nikt inny. I jestem pewna, że każda z nas odnajdzie w niej siebie. Wspominam o niej, bo w rozdziale Być kobietą , Pani Ewa pisze o kobiecych łzach i samotności, nie tej oczywistej, ale tej odczuwanej pośród bliskich. Opis kobiecej samotności jest dla mnie bardzo przejmujący. Porusza mnie, bo jestem niemal pewna, że każda kobieta, na jakimś etapie życia doświadczyła tego rodzaju samotności. Pani Ewa pisze tak: Samotność. Kiedy cały świat wydaje się wirować w tańcu albo kręcić się jak przysłowiowa karuzela, a ty stoisz z boku i nikt cię nie dostrzega, jakby ciebie w ogóle nie było. Samotność najgorsza bywa wtedy, gdy coś boli, lecz nikogo to nie interesuje. (…) Samotność w oczekiwaniu dziecka, które przecież jest wasze, ale tak naprawdę staje się tylko twoje, bo partner uważa, że teraz to już nie jego sprawa. Samotność z tym dz...
Read more »

Życzliwość, a raczej jej brak

-
Obraz
Iwona Opiełka w książce Trener osobisty przytacza taką oto przypowieść: U bram danego miasta siedział starzec, zagadnął go przechodzący obok wędrowiec. - Przybywam z dalekiej krainy, powiedz mi człowieku, jakich ludzi tu znajdę? - A jaka jest Twoja kraina? Jacy ludzie w niej mieszkają? – zapytał starzec. - Niedobrzy, dlatego ją opuściłem. Pełno w nich złości i nienawiści, są nieprzyjaźni i zawistni. - Tu nie znajdziesz innych, będą tacy sami - odparł starzec. Kolejnego dnia inny wędrowiec zagadnął starca i zadał mu to samo pytanie. Starszy mężczyzna, podobnie jak poprzedniego dnia, odpowiedział tym samym pytaniem: - Jacy ludzie mieszkają w Twoim kraju? Tym razem padła zupełnie inna odpowiedź: - Dobrzy i mądrzy, ofiarni i życzliwi. - Takich ludzi znajdziesz także tu, zostań, by się przekonać. Nie chcę przez to powiedzieć, że tylko od naszej otwartości i postrzegania świata zależy jakich ludzi spotykamy na swojej drodze. To oczywiste, i takich i takich. Jednak nas...
Read more »

Kobieta zawiedziona

-
Obraz
Droga Nieznajoma, jak to się stało, że pewnego dnia obudziłaś się i spostrzegłaś, że jesteś w zupełnie innym miejscu, niż zakładał plan na życie? Twoja sytuacja jest z tych nie do pozazdroszczenia, a Ty częściej smutna i przybita niż uśmiechnięta. Wszystko Cię przygnębia, świat od dawna nie ma barw, bo szarość oczywiście się nie liczy. I Ty Nieznajoma, której nikt nie zauważa albo gorzej, jest ktoś, kto od lat udowadnia Ci, jak mało znaczysz lub jak bardzo jesteś nie dość… A przecież kiedyś się kochaliście. Tylko czy to naprawdę była miłość? Ty Nieznajoma, która żyjesz nie swoim życiem.  Nie swoim, bo nikt nie pyta Cię o zdanie, a Ty już dawno straciłaś głos lub nigdy go nie miałaś. I jeszcze Ty, która właśnie opłakujesz stratę, bo on wybrał inną, na dłużej lub tylko na chwilę, a Ty czytasz właśnie, że zdradził, bo nie znalazł w domu tego, czego potrzebował, że to Twoja wina. Czujesz wstyd, dlatego nikomu nie powiedziałaś, więc i Tobie nikt nie powiedział, że zdradził, bo tak...
Read more »

Wiek dojrzały?

-
Obraz
Całkiem niedawno miałam przyjemność zjeść kolację w towarzystwie mojej przyjaciółki J. Znamy się lat naście i zjadłyśmy razem niejedną kolację, a przy tym niejedną przysłowiową beczkę soli. J. jest starsza ode mnie zaledwie kilka lat i śmiało można powiedzieć, że to ta sama grupa wiekowa, 50 plus. Z niewielką różnicą, w moim przypadku ten plus za kilka miesięcy. Obie dostrzegamy zmiany, jakie dokonały się w nas lub w naszym życiu. Naturalnie nie są to zmiany nagłe, raczej proces, który wspólnie obserwujemy. Dostrzegłyśmy też problemy, które łączą wiele kobiet w tym wieku . W tym , czyli w jakim? Katarzyna Sobczuk w eseju Mała empiria określa go początkiem starości, ale też wiekiem środka, bo to etap, w którym dzieci (o ile je mamy) jeszcze nas potrzebują, a starzejący się rodzice zaczynają nas potrzebować coraz bardziej. I wiek, w którym denerwują nas i młodzi i starzy, co z przymrużeniem oka stwierdza autorka. Niektórzy nazywają go dojrzałym, ale jak wiadomo to tylko nazwa, bo ni...
Read more »

Co ze mną nie tak?

-
Obraz
Szczęście sprzyja lepszym, zwykł mawiać kolega mojego męża, a ja w myśli dodawałam, zwłaszcza tym, którzy pochodzą z rodziny dobrze wykształconych i dość zamożnych ludzi, a do tego odziedziczyli dom po babci. Nie brakuje niestety osób, które bezrefleksyjnie głoszą podobne banały. Na przykład taki Pan W. zrobił karierę i ma się całkiem nieźle, nie wszystko się udało, bo jest po rozwodzie, a jego była żona, nie wiedzieć czemu, oczekuje od niego zrozumienia sytuacji, w jakiej się znalazła. W czasie kiedy on realizował się zawodowo, ona pracowała i wychowała dwójkę wspólnych dzieci. Pan W. uważa, że jej sytuacja jest wyłącznie jej sprawą, bo podobnie jak on mogła robić karierę, przecież jej nie zabraniał. Nie wnikam w powody, dla których Pan W. nie ma ochoty zajmować się problemami byłej żony, bywa różnie i zdecydowanie brakuje mi wiedzy, ale samo podejście W. do problemu wiele o nim mówi. Dla porządku dodam, że sytuację opisałam na podstawie jego relacji, a nie opowieści „roszczeniowej”...
Read more »

Zmagam się...

-
Obraz
Rozczarowanie to dotknięcie prawdy, tak przynajmniej twierdzi Jacek Walkiewicz. I wygląda na to, że ma rację. To, co myślimy o życiu i o nas samych z pewnością nie jest obiektywne i często właśnie rozczarowanie sprawia, że zaczynamy się zastanawiać czy dotychczasowa wersja wciąż obowiązuje. Tak się złożyło, że ostatnio na własnej skórze doświadczam jak bolesny to proces, bo owo rozczarowanie ostatecznie musi prowadzić do akceptacji rzeczywistości. Zanim jednak do tego dojdzie, toczy się walka, w związku z którą zmagam się… Zmagam się z niezgodą na to, co życie przyniosło. Zmagam się z brakiem pomysłu, jak sobie w tej sytuacji poradzić. Zmagam się z nagłą zmianą planów. I zmagam się z kiepskim nastrojem i niewygodnymi emocjami. I choć wiem, że ostatecznie trzeba będzie zaakceptować rzeczywistość i prościej byłoby przestać walczyć z tym, co nieuchronne, to wiem także, że nie będzie łatwo. Przynajmniej nie w praktyce, bo teoria to co innego. Swoją drogą nieprawdopodobne jak ...
Read more »

Kłopoty

-
Obraz
Ostatnie lata obfitują w kłopoty, których nie da się zignorować, bo zmieniają mnie i moje życie. Są zaskakujące, przełomowe i z całą pewnością poważne. Niektóre uporczywie trwają od lat, ale przybierają na mocy, czego ostatecznie należało się spodziewać, choć nie było pewności, w jaki sposób się rozwiną, pewne natomiast było, że nie będzie dobrze. Stąd chyba wrażenie, że rozwiązuję wciąż te same problemy, tylko w nowej odsłonie. Kłopot w tym, że niektóre są nierozwiązywalne, wiszą nad głową, paradoksalnie powodując ból pleców, choć głowa też boli i nie tylko metaforycznie. Nie można przeczekać, wyleżeć, przemilczeć, jak w piosence Kasi Nosowskiej i Bartosza Króla, choć można próbować, a już koniecznie trzeba przepłakać i przejść. Kolejną grupę stanowią problemy wynikające z codzienności, które przybierają raczej formę komplikacji. Gdyby nie wspomniane dwie pierwsze kategorie, byłyby zaledwie uciążliwością, a tak często przytłaczają niewspółmiernie do okoliczności. Co nie stanowi nies...
Read more »