Anna Kobieta Zwyczajna

Droga Nieznajoma, jak to się stało, że pewnego dnia obudziłaś się i spostrzegłaś, że jesteś w zupełnie innym miejscu, niż zakładał plan na życie? Twoja sytuacja jest z tych nie do pozazdroszczenia, a Ty częściej smutna i przybita niż uśmiechnięta. Wszystko Cię przygnębia, świat od dawna nie ma barw, bo szarość oczywiście się nie liczy. I Ty Nieznajoma, której nikt nie zauważa albo gorzej, jest ktoś, kto od lat udowadnia Ci, jak mało znaczysz lub jak bardzo jesteś nie dość… A przecież kiedyś się kochaliście. Tylko czy to naprawdę była miłość? Ty Nieznajoma, która żyjesz nie swoim życiem.  Nie swoim, bo nikt nie pyta Cię o zdanie, a Ty już dawno straciłaś głos lub nigdy go nie miałaś. I jeszcze Ty, która właśnie opłakujesz stratę, bo on wybrał inną, na dłużej lub tylko na chwilę, a Ty czytasz właśnie, że zdradził, bo nie znalazł w domu tego, czego potrzebował, że to Twoja wina. Czujesz wstyd, dlatego nikomu nie powiedziałaś, więc i Tobie nikt nie powiedział, że zdradził, bo tak...

Przed nami przeprowadzka. Zrobiło się nieco nerwowo, a przecież mamy już pewne doświadczenie. Czas biegnie nieubłaganie, nie wszystko można drobiazgowo zaplanować, bo z uwagi na charakter zmiany, niektóre terminy poznamy dość późno. Nie to jest jednak problemem, w końcu przywykliśmy, przeprowadzek mamy za sobą tyle, że moglibyśmy obdzielić nimi kilka rodzin, a i tak średnia byłaby wysoka. Co nie oznacza, że przystępujemy do niej bez emocji, przeciwnie, sytuacja bywa napięta, zwłaszcza że zmian w naszym życiu kroi się więcej. W przypadku logistycznych przedsięwzięć, w naszej rodzinie zderzają się dwie postawy, co stanowi zasadniczy problem i prawdziwe wyzwanie. Jedno z nas lubi mieć wszystko zaplanowane, przygotowane i uzgodnione, drugie może też lubi, ale ma tendencję do odkładania na ostatnią chwilę, nie ma czasu i działa bez planu, krótko mówiąc odmienny sposób organizacji. Dwie postawy nie do pogodzenia, w sytuacjach stresowych radykalizują się, co nieuchronnie prowadzi do konflik...

Zima mnie przytłoczyła, nic w tym dziwnego, skoro jak w piosence Jakuba Skorupy (mojej ulubionej, "Dzień dobry, jestem z Polski") od pół roku jest listopad, a ja chciałabym wiosny.  Rozglądam się po znajomych i szukam radości, ale oni też jacyś szarzy i przytłoczeni, miejmy nadzieję, że tylko chwilowo.  Brak mi lekkości, pogody ducha, pozytywnej energii, optymistycznego spojrzenia w przyszłość i radosnego nastroju. Nie wiem, w jakim stopniu moja ociężałość i niechęć do świata spowodowana jest niesprzyjającą aurą, wiekiem średnim, słabą kondycją po zimie, kłopotami, a w jakim innymi, bliżej nieokreślonymi przyczynami. Zakładam, że wszystkim po trochu. Jak zwykle w takich chwilach boję się, że nie minie i co wtedy? Wtedy się tym zajmę, podpowiada głos w mojej głowie. A jakby tak nie czekać i sprawić sobie jakiś lżejszy dzień? Czasem trzeba wziąć sprawy w swoje ręce. Sama nie wiem. Ostatnio widziałam na warszawskim osiedlu taki oto obrazek. Młoda, ciemnoskóra kobieta, najwyr...

Buddyści mówią, że ostatecznie liczą się tylko trzy rzeczy, ile kochałeś, jak spokojnie żyłeś i w jaki sposób rezygnowałeś z rzeczy, które tak naprawdę nie były Ci pisane. Od tych słów swoje przemówienie rozpoczął bohater filmu Ojciec roku i choć natychmiast przyznał, że z dwoma ostatnimi ma problem, to jego zdaniem  miłość faktycznie jest warta starania (określenie zapożyczyłam z tytułu znakomitej książki Justyny Dąbrowskiej). Lubię ten film, choć muszę zaznaczyć, że nie mam do niego obiektywnego stosunku, bo oglądaliśmy go w ramach rodzinnego wyjścia do kina, dlatego niezależnie od treści kojarzy mi się bardzo dobrze. Pamiętam tę wyprawę również dlatego, że zastanawiałam się, kiedy to się stało, że teraz ja jestem najniższa w rodzinie? Patrzę na moje dzieci i przypominam sobie chwile, w których ludzie przekonywali mnie, że dzieci szybko rosną i jeszcze będę tęsknić za tym czasem. Byłam wtedy młodą i naprawdę niewyspaną mamą. Wspominam z nostalgią, ale nie tęsknię, natura t...