Gorsze dni

Dzisiaj będą same pytania i prawie żadnych odpowiedzi. Czy zdarza Wam się poczucie, że utknęliście? Jak w śniegu po kolana, tylko w życiu? Otaczają Was głównie wątpliwości i naprawdę nie wiadomo, w którą stronę pójść? Zima chyba szczególnie sprzyja tego rodzaju nastrojom.

I co wtedy? Co robić, gdy nie działają żadne pytania w stylu, jakie mam możliwości, a  wszystko, o czym człowiek pomyśli przygnębia jeszcze bardziej? Albo gorzej, nie widzi się żadnych możliwości?

I nie mówię tu o chorobliwym, przewlekłym stanie, który wymaga interwencji. Tylko zwyczajnym zwątpieniu albo zimowym obniżeniu nastroju, gdy brakuje energii, a jedyne co przychodzi do głowy to, że najlepiej zwinąć się w kłębek i przespać do wiosny. Takim dniu, w którym z żywą niechęcią myśli się o wyjściu z domu. Czasie, gdy zupełnie po ludzku nic się nie chce. A sytuacja idealna to kanapa, kocyk, książka lub film i coś do pogryzania (i wtedy przestaje być ważne, że to zgubne).

Czy macie dni, gdy całkowity brak motywacji tak bardzo daje się we znaki? Chwile, w których zadajecie sobie pytanie, czy naprawdę muszę?

Wszystko w porządku, gdy to słodkie, błogie leniuchowanie, gorzej jeśli towarzyszy temu przygnębienie i ta myśl, co jak nie minie?

Poddać się czy walczyć? Zaakceptować i przeczekać czy robić wszystko, żeby się z tego stanu wyrwać? A może zostawić jak jest i odpuścić sobie i innym? A jeśli walczyć to gdzie szukać motywacji?

 

To czasem lekcja radzenia sobie z frustracją.

 

Nie była płaczką, ale w życiu każdego człowieka przychodzi taka chwila, że ma się ochotę wyrwać włosy sobie lub komuś, wyć do księżyca albo pospolicie wpaść w histerię.

 

Zgiń, przepadnij, Olga Rudnicka

 

I czas, w którym wątpi się w samego siebie. 

A może wtedy poddać się nadziei, że bywają różne dni?

 

(…) Jak się czuję? No cóż…

Czasami czuję się jak gruz

A czasem jak niebieski stróż

na wysypisku marzeń (…)

 

Jak się czuję, Andrzej Poniedzielski

 

W takie dni rzeczywistość przygnębia. I zadajecie sobie pytania, jak te:

 - Anito – Fergus odwrócił się do niej – świat, w którym żyjemy, to koszmar.

- Och, wiem – rzuciła niedbale Anita. Skinęła głową. – Tak, wiem. – I dodała: - Podejrzewam, że zawsze nim był.

- Tak myślisz? – Patrzył na nią przez swoje okulary przeciwsłoneczne. – Naprawdę uważasz, że zawsze było tak źle? Mnie się wydaje, że sprawy przyjmują coraz bardziej szalony obrót.

Olive powraca, Elizabeth Strout

I co robić, gdy muszę wewnętrzne, walczy z muszę zewnętrznym? Przyjąć do wiadomości, że:

 

Najwyraźniej istnieje silna sprzeczność pomiędzy tym, co wypada nam chcieć, a tym, czego naprawdę chcemy.

Sztokholm. Miasto, które tętni ciszą, Katarzyna Tubylewicz

 

Wiadomo, że wymagania w stosunku do siebie są konieczne, szkodzi oczywiście przesada, ale w którym miejscu zaczyna się przesada?

Może po prostu zastosować się do rady samego Goethego:

Każdego dnia trzeba posłuchać choćby krótkiej piosenki, przeczytać dobry wiersz, obejrzeć piękny obraz, a także, jeśli to możliwe, powiedzieć parę rozsądnych słów.

Albo pójść śladem noblistki:

Jerzy Pilch w filmie Chwilami życie bywa znośne mówił, że Wisława Szymborska rozwiązała problem tajemnicy życia na ziemi w taki sposób, że była wierna swoim małym przyjemnościom.

Ja dzisiaj chyba się poddam, a wpis potraktujcie jako moją chwilę na refleksję:

Chwila na refleksję, powrót do siebie to ważny czas, w którym koimy nerwy.

Po prostu spokój Jak dobrze żyć po stoicku, Paulina Felicja Seidler

Jak jest u Was, macie takie dni? Bo jeśli je macie, wiedzcie, że nie jesteście sami.