Dobre decyzje?

Jeśli chodzi o własne życie, możesz jedynie wybrać najlepszą z dróg, które wydają ci się słuszne.

Odwaga bycia nielubianym I. Kishimi, F. Koga

Należę do osób, które nie lubią niczego pozostawiać przypadkowi, dlatego uważam, że czasem lepiej jest podjąć jakąkolwiek decyzję i mierzyć się z jej konsekwencjami niż tkwić w zawieszeniu. Jakakolwiek nie znaczy nieprzemyślana.  Zbyt długi czas na wybór mnie męczy, bo zanim podejmę decyzję, lubię wszystko sprawdzić i dopóki go nie dokonam, bez końca analizuję różne możliwości, to wyczerpujące.

Oczywiście są sytuacje, że pozostawiam podjęcie decyzji losowi, ale to sytuacje szczególne.

Nie zawsze tak dobrze mi szło, a i teraz bywa różnie. Łatwiej mi idzie, odkąd sama biorę odpowiedzialność za swoje życie. Hołduję zasadzie, że jesteśmy sumą własnych wyborów i zawsze ostatecznie sami ponosimy konsekwencje. 

Ponieważ w życiu podjęłam wiele decyzji, a część z nich mnie nie zadowoliła (delikatnie rzecz ujmując), był moment, że straciłam wiarę w słuszność swoich własnych wyborów, a co za tym idzie obawiałam się decydować o czymkolwiek. Sądzę jednak, że bezczynność i pozwolenie, na to by inni zdecydowali za nas jest najgorszym z możliwych rozwiązań.

Innym razem targają nami wątpliwości i nie sposób o niczym zdecydować. Wybrać jednak trzeba, więc może dobrym rozwiązaniem będzie opcja, która wydaje się słuszna, a przy tym pozwala uwzględnić siebie i własne uczucia.

Są chwile, kiedy życiowe decyzje jednak lepiej odłożyć w czasie. Ich podejmowaniu z pewnością nie sprzyja stan silnego wzburzenia i głęboki kryzys emocjonalny, bo osąd sytuacji jest zaburzony.

Załóżmy, że jesteśmy w na tyle dobrej kondycji, że możemy dokonać istotnego wyboru. Decyzja podjęta i co wtedy? Może wybrałam źle, może trzeba było inaczej? To prawda, może, ale tak naprawdę nie wiem, jakie byłyby skutki innego wyboru i z czym musiałabym się mierzyć. Często niezależnie od wyboru z czymś trzeba będzie się mierzyć. Dlatego raczej odkładam na bok te rozmyślania. 

Za to warto poprzyglądać się innej kwestii, czy to naprawdę jest moja decyzja? Czy została podjęta w oparciu o własne przekonania i uwzględnia również moje potrzeby? Krótko mówiąc, czy przypadkiem nie jest decyzją z kategorii powinnam lub chcę kogoś zadowolić, bo może się okazać, że wybór z głowy, ale skutki zostaną z nami na długo.

Po wypisaniu możliwości, myślę jaki mam cel, oraz która z opcji pomoże mi go osiągnąć. Czasem to wystarczy, ale jeśli nie, wypisuję argumenty za i przeciw, a później sprawdzam z czym prawdopodobnie będę się mierzyć po podjęciu decyzji, zarówno w krótszej jak i dłuższej perspektywie czasowej.

Gdy i to zawodzi, staram się zaufać własnej intuicji. Nie jest przereklamowana, trzeba tylko poświęcić jej chwilę uwagi. 

Nigdy nie miałam tendencji do patrzenia w przyszłość przez różowe okulary, widzę siebie jako realistkę, dość ostrożną, często mocno się asekuruję. Dlatego zastanawiam się, czy nie patrzę na swój wybór życzeniowo i zbyt optymistycznie. Wszyscy znamy przykłady działań, najpierw robię, później myślę. Nieczęsto tak mam, jestem na to zbyt bojaźliwa. Oprócz nakreślenia konsekwencji, zastanawiam się, czy jeśli będzie gorzej niż sobie wyobrażam to wciąż będzie dobra decyzja?

 „Nie jesteś w stanie być wszystkim. (…) Musisz wybrać, co dla ciebie jest ważniejsze i nie dać się szarpać wewnętrznym rozterkom. Dokonaj wyboru.”

J. Hołówka,

Nie ma się czego bać, Justyna Dąbrowska

Życzę oczywiście, jak najlepszych życiowych decyzji.

A to miejsce, w którym nie działa na mnie żadna recepta dotycząca dokonywania właściwych wyborów.