Anna Kobieta Zwyczajna

Ponieważ rozpoczynają się wakacje postanowiłam dać odpocząć od siebie tym wszystkim, którzy czytają moje wpisy regularnie, serdecznie dziękuję, to dla mnie bardzo ważne, że do mnie zaglądacie. W wakacje będę nieco rzadziej zamieszczać moje przemyślenia.   Bardzo lubię pisać, przekonałam się o tym przepracowując kryzys, zaczęłam zapisywać co czuję, przyglądać się emocjom i szukać różnych rozwiązań. Sam blog ma dla mnie wartość terapeutyczną, pozwala oderwać myśli od codzienności, a jednocześnie zastanowić się nad tym, co dla mnie ważne. Marzyłam, żeby to, co napiszę trafiło do osób, które mają podobną wrażliwość, ale najbardziej się cieszę, kiedy dowiaduję się, że w ten sposób mogłam pomóc nie tylko sobie. A skoro o przyglądaniu się emocjom to dzisiaj o uważności. Często podkreślam, że nie jestem ekspertem, raczej praktykiem oraz testerem napotkanych wskazówek i metod. Czytając książki pisane przez specjalistów czasem odnoszę wrażenie, że ich autorzy przypominają szkolnych nau...

Dzisiaj miał być zupełnie inny wpis, ale jest wśród nas dziewczyna, która myśli o zmianie swojej sytuacji. Bardzo jej kibicuję i to dla niej ten wpis. Maria Dąbrowska twierdziła, że myślenie o przyszłości to jest żadne myślenie, to zgadywanie. Nie mam pewności czy dokładnie tak brzmiał cytat, książkę czytałam bardzo dawno, ale sama myśl została ze mną. Mamy różne podejścia do przyszłości, jedni udają, że jej nie ma, inni się nią zamartwiają, jeszcze inni zakładają, że wiedzą, co się wydarzy. Jednak przyszłość to przyszłość, mamy na nią ograniczony wpływ. Co nie przeszkadza nam robić pewnych założeń. Rzecz w tym, że często jesteśmy do nich za bardzo przywiązani, a ja dzisiaj słyszę głos świetnej terapeutki: - Ale tego Pani nie wie. I oczywiście moja pierwsza reakcja to? - No jak to nie wiem? Wiem, na pewno tak będzie, zawsze tak jest (tu należy wstawić swoje): to się nie uda, już nigdy nie będzie dobrze, z dzieckiem będzie tak, a z mężem tak. Tak było, teraz gdy myśl...

Chyba czasem nawet trzeba, tylko jak to zrobić, bo często jest tak, że my swoje, a nasza pamięć swoje. Łatwo powiedzieć, zostawić przeszłość w przeszłości. Dla mnie to była naprawdę trudna lekcja. Próbowałam poradzić sobie z tematem na różnych płaszczyznach. Miałam do siebie żal o pewne decyzje i wybory, czasem te całkiem dawne. Jak każdy, byłam w sytuacjach, w których musiałam uporać się z trudnymi zdarzeniami i wyrządzonymi krzywdami. Niektórzy dostali od matki natury umiejętność wypierania, ja raczej tendencję do rozpamiętywania. Czasem mam wrażenie, że mój umysł przypomina projektor, który nieustannie wyświetla kadry z przeszłości. Ten pomysł poddał mi Wojciech Eichelberger, wspominając o horrorach w naszych głowach. Sprawdziłam zatem swoją półkę. Są tam filmy obyczajowe, podróżnicze, dramaty, komedie, znajdzie się jakiś kryminał i komedia pomyłek, będzie film psychologiczny i katastroficzny, nie zabraknie seriali. Na półkach nie ma tylko filmów fantastycznych, bo brakuje mi wy...

Wspominałam już, że mam kłopot z reakcją na uwagi i oceny kierowane bezpośrednio do mnie. Pisałam o wątpliwym komplemencie sąsiadki, że „przytyłam, ale dobrze mi z tym”. Niestety o tym czy mi z tym dobrze, wiem tylko ja.  „Nie zmieniłaś się, tylko Ci w biodrach przybyło” - to spotkanie z inną koleżanką po 20 latach. Dostrzegłam, że mocno ucierpiało jej uzębienie, ale nie śmiałam o tym powiedzieć głośno.  „Trochę przytyłaś, może Ty w ciąży jesteś?”, zapytała jedna z pań z rodziny, najwyraźniej żywo zainteresowana ewentualnym potomkiem.  To tylko kilka sytuacji, w których zabrakło mi przysłowiowego języka w gębie. Bardzo się ucieszyłam przeglądając majowy numer Zwierciadła, że nie tylko u mnie w takich okolicznościach następuje konsternacja. Artur Andrus w swoim felietonie Ale niech się Pan nie przejmuje… przytacza taką oto historię: „ To…Pan? Ja – odpowiadam z uśmiechem charakterystycznym dla osób występujących w telewizji i zadowolonych z siebie zupełnie bez powod...